Jakie są owoce wiary?

Wiara przynosi trzy zasadnicze owoce: usuwa grzech, powoduje nowe narodzenie (nowe stworzenie) oraz przynosi zbawienie.

W Ewangelii św. Jana nie występuje czasownik „nawrócić się”. Zastępuje go słowo „wiara”. W nim mieści się nawrócenie, a natomiast odrzucenie wiary jest grzechem (J 8,21.24; 9,41; 15,22; 16,8-11).[3] Zbawienie, które przynosi Jezus, polega przede wszystkim na usunięciu grzechu. Jezus jest „Barankiem Bożym, który gładzi grzech świata” (J 1,29), tj. niewiarę. [4] Grzech pochodzi od potęgi zła, która nazywana jest „diabłem” (J 8,44; 13,2; por. J 6,70), „złem” (J 17,15), „władcą tego świata” (J 12,31; 14,30; 16,11). Dlatego celem zbawienia jest zniszczenie tej potęgi i uwolnienie ludzi od jej panowania. Z tego względu św. Jan pisze o zwycięstwie Jezusa na krzyżu: „Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony” (J 12,31). Dzięki wierze człowiek określa swoje przeznaczenie, opowiada się po stronie światłości lub ciemności, życia lub śmierci: „Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto zaś nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia, lecz gniew Boży nad nim wisi” (J 3,36).

Wiara jest wyborem i zobowiązaniem; opowiedzeniem się po stronie życia. Dzięki niej człowiek zrywa z tym, co go łączy z ciemnością, kłamstwem, grzechem. Wiara stwarza w człowieku pewien dystans w stosunku do „świata”. Wierzący, chociaż pozostaje w świecie (J 17,11.15), w jakimś stopniu został z niego „wyrwany” (J 15,19; 17,14-16). Podobnie jak Mistrz, nie jest już z tego świata (J 17,16). Całe jego życie i postawa opierają się na prawdzie i Słowie, a są oświecane światłością, karmione miłością, które nie są „z tego świata” (J 18,36). Człowiek, podtrzymywany i prowadzony przez Ducha, o którym nie wiadomo, „skąd przychodzi i dokąd podąża” (J 3,8), staje się, podobnie jak Jezus (J 8,14), zagadką dla świata, misterium, które wywołuje zgorszenie i sprzeciw (J 6,60-61).