Wiara w nauce Apostoła Pawła. Od wiary do credo

W sposób szczególny Paweł odnosi się do osób sprawujących urząd w Kościele[11]. Wskazuje, iż powinni oni spełniać określone wymogi. Jednym z takich urzędów jest urząd biskupa, którego mają wspomagać diakoni. Zadania te – urzędy mogą otrzymać jedynie ci, którzy oznaczają się nienagannym sposobem życia, dobrą sławą oraz odpowiednimi umiejętnościami. Poszczególne wymogi wyliczone są w katalogu w 1Tm 3,1-13 oraz w Tt 1,6-9. Współpracownik Apostoła winien być wzorem dla wierzących (1Tm 4,12; Tt 2,7). Swoją owczarnię oraz „zdrową naukę” powinien strzec i przekazywać ją osobom godnym zaufania i odpowiedzialnym, aby i oni mogli skutecznie pouczać (2Tm 1,13-14; 2,2). Jako „dobry żołnierz Jezusa Chrystusa” prezbiter musi być gotów znosić cierpienia i prześladowania (1Tm 1,18; 2 Tm 1,8).

Odpowiedzialność za przekazywanie depozytu wiary spoczywa na osobach godnych zaufania. Dla zrozumienia zagadnienia tradycji i sukcesji istotny jest następujący tekst: „Co ode mnie usłyszysz w obecności wielu świadków, przekaż zaufanym mężom, którzy będą zdolni do tego, by także innych pouczyć” (2Tm 2,2). Stwierdzenie Pawła podkreśla formalny charakter Ewangelii jako nauki, której integralność gwarantuje wiarygodny przekaz. Otrzymują go bezpośredni uczniowie Apostoła, którzy dalej winni przekazać go „zaufanym mężom”. W ten sposób prawdziwa Ewangelia dociera do nauczycieli w Kościele i przez nich staje się w nim żywa i obecna. Każdy przełożony gminy ponosi odpowiedzialność tak za głoszoną wiernym naukę, jak i za odpowiednie przekazanie jej właściwym mężom (por. 1 Tm 5,22). Pasterze wspólnoty winni czuwać nad poprawnym zachowaniem depozytu wiary (1Tm 6,20; 2Tm 1,14). Paweł żywi także nadzieję, że Bóg ma moc, by powierzone dobro ustrzec (2Tm 1,12).