W listach Apostoła Pawła można zauważyć niezwykłe przejście – niezwykłą przemianę spojrzenia na kwestię wiary. O ile bowiem w tzw. listach wielkich – w listach do Rzymian, Galacijan, listach do Tesaloniczan, można widzieć, iż dla Apostoła Narodów wiara jest żywą więzią ze zbawiającym Chrystusem, to później – w tzw. Listach pasterskich, można mówić o swoistym kodyfikowaniu – o swoistym tworzeniu credo. W dzisiejszym spotkaniu chcemy popatrzeć na tę zmianę w teologicznym spojrzeniu Pawła na wiarę. Najpierw zatem spójrzmy na wiarę rozumianą jako żywa więź ze Zbawiającym Chrystusem. Apostoł Paweł – szczególnie w Liście do Rzymian pokazując, iż Jezus jest Panem wskazuje, iż wiara jest darem łaski Bożej.

W teologicznej myśli Apostoła chrześcijanin, to ten kto przyjął Ewangelię, która jest mocą Bożą prowadzącą ku zbawieniu. Stawanie się chrześcijaninem dokonuje się przez przyjęcie wiary (zob. Rz 1,16; 1 Kor 1,21). Przyjęcie jednak tajemnicy Ewangelii nie jest płytkim doświadczeniem, nie ma charakteru powierzchownego. W przekonaniu Apostoła Narodów przyjęcie wiary winno dokonać się w głębi serca. Stąd też pełne mocy stwierdzenie w Liście do Rzymian: „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia” (Rz 10,9). „Uznanie Jezusa jako Pana jest nieodłącznym elementem wiary chrześcijańskiej wraz z uznaniem cudu Jego zmartwychwstania”[1]. Bóg objawił swoje zbawcze działanie w Chrystusie dla zbawienia grzeszników. On to wskrzesił Jezusa Chrystusa z martwych. Zmartwychwstanie dało początek nowego czasu.