W tym duchu też Apostoł Paweł pisze do wspólnoty w Tesalonikach: „Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus naprawdę umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli (dosłownie w tekście greckim: zasnęli) w Jezusie Bóg wyprowadzi wraz z Nim” (2Tes 4,14).

Wiara, w ujęciu Apostoła Pawła, jest łaską wysłużoną człowiekowi przez miłość Syna Bożego. Wiara jest darem Bożym, którego udziela Ojciec, Syn i Duch Świętym. Jest także postawą człowieka wobec Boga i ludzi[4]. Usprawiedliwienie zaś wierzącego dokonuje się przez wiarę w Jezusa Chrystusa, który wyzwala nas spod mocy Prawa, niweczy w nas grzech oraz daje nowe życie w Chrystusie (zob. Ga 2,16-21).

Wiara zatem w teologicznej myśli Apostoła Narodów jest uzmysłowieniem sobie unii z Chrystusem, którą Paweł wyraża w Rz 6,11: „Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie”. A zatem „nawrócenie” wypływa z wiary i domaga się jej. Podobnie także i świadomość o życiu dla Boga w Chrystusie jest postulatem wiary. Stąd też wyznanie Apostoła „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2,20). Wiara w tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa łączy się z wiarą w zmartwychwstanie wierzących: „Jeżeli bowiem wierzymy, że Jezus umarł i zmartwychwstał, to musimy wierzyć, że Bóg przyprowadzi także zmarłych razem z Nim” (1Tes 4,14).