Wiara w nauce Apostoła Pawła. Od wiary do credo
Stawanie się chrześcijaninem dokonuje się przez przyjęcie wiary.
Uzupełnieniem kwestii wiary, która jest darmowym darem Boga jest tekst Listu św. Jakuba (szczególnie Jk 2,14-26), w którym obok wiary zostaje podkreślona także konieczność uczynków – działania uczniów Chrystusa.
Myśląc o Liście św. Jakuba[5]trzeba pamiętać, iż św. Jakub nie analizuje dokładnie stosunku wiary do „uczynków” przed „usprawiedliwieniem” (Rz 3,28; Ga 2,16), ale podaje wskazania o charakterze parenetycznym. Prawdziwy uczeń Chrystusa winien być aktywny; jego zaś wierze winny towarzyszyć czyny, gdyż w jedynego Boga wierzą także i demony i drżą (Jk 2,19). Sama wiara, wskazuje św. Jakub – nie wystarcza. Konieczna jest także postawa. Prawdziwa wiara manifestuje się w cierpliwości (Jk 1,3), w czynnej miłości bliźniego (Jk 2,15-17), w gościnności (Jk 2,25). O prawdziwej wierze świadczy także nieustanny kontakt z Bogiem w tajemnicy ufnej modlitwy (Jk 1,6; 5,15) oraz w pobożności (Jk 1,27; 2,22).
Czytając List św. Jakuba trzeba pamiętać, iż pierwszorzędnym celem tego pisma nie było głoszenie Ewangelii, nie było nim również pogłębienie istniejących prawd wiary ani dalsze pouczanie dogmatyczne. Autor listu pragnie wskazać drogę poprawnego postępowania chrześcijańskiego, które weryfikuje się w urzeczywistnianiu Prawa wolności. Warto także zwrócić uwagę, iż List św. Jakuba nie orzeka, że „człowiek będzie usprawiedliwiony przez uczynki”, ale że „Człowiek będzie usprawiedliwiony z uczynków, a nie z samej wiary” (Jk 2,24). Zatem akcent spoczywa wyraźnie na słowie „samej”. Jakub pisze, że nie można mówić o wierze martwej, o wierze bez uczynków. Pisząc zaś o uczynkach Jakub ma na myśli Miłość Boga i bliźniego (por. Mk 12,31). Wiara, jak podkreśla św. Jakub, znajduje swoją pełnię, swoje dopełnienie, swoją realizację w miłości.
