Wiara w nauce Apostoła Pawła. Od wiary do credo

Wiara zatem w myśli św. Pawła to przyjęcie i uznanie za prawdę śmierci, złożenia do grobu, zmartwychwstania i ukazywania się Chrystusa. Skończył się czas pełnienia przepisów Prawa – Kościół ma żyć życiem wiary, która jest źródłem usprawiedliwienia. Wiara wreszcie w listach Apostoła Pawła to także depozyt strzeżony i przekazywany w Kościele.

Paweł przeważnie mówi o wierze w sensie zaufania Chrystusowi lub Bogu. Jest to postawa, która dzięki Bożej łasce, umożliwia ludziom wyjście z własnej grzeszności i nawiązanie właściwej relacji z Bogiem. Listy pasterskie inaczej patrzą na kwestię wiary. Nade wszystko ustalają zasadę kontynuacji tradycji apostolskiej, która odnosi się do wszystkich przewidzianych następców Apostołów, którym przysługuje prawo i obowiązek autorytatywnego przekazywania wiary swoim następcom. Wiary rozumianej jako depozyt doktrynalny.

Wiara którą głosi Kościół jest wiarą wywodzącą się od Apostołów. Jest to przekazane przez nich dobro i ostoja jedynej i prawdziwej nauki. Ewangelia Pawła (2Tm 1,11; 2,8) jest depozytem –depozytem Apostoła Pawła, dla którego znosi on cierpienia i wszelkie trudy. A wszystko po to, by z pomocą Boga Apostoł mógł ustrzec tego depozytu „aż do owego dnia”  (2Tm 1,12). Kościół strzeże tego depozytu i przekazuje dalej. Tradycja i sukcesja są zatem związane z Kościołem, w którym się realizuje przekaz wiary. Przez urząd i sukcesję zostaje zagwarantowana autentyczność i nieskazitelność prawowitej doktryny wiary apostolskiej. Z zasady tradycji i sukcesji wypływa także zasada urzędu zwierzchnika gminy. Z nim związany jest charyzmat urzędu czy władzy apostolskiej przekazany przez włożenie rąk (1Tm 4,14; 5, 22; 2Tm 1,5), który ujawnia się w strzeżeniu, głoszeniu i przekazywaniu prawowitej nauki.

Wiara jest zaufaniem okazywanym Chrystusowi, ale także jest chrześcijańskim sposobem życia – wierzenia, który wynika z zaufania. Słowa „Siebie samych badajcie, czy trwacie w [jedynej] wierze, siebie samych doświadczajcie!” (2Kor 13,5) znaczą nie tylko „badajcie czy nadal ufacie Chrystusowi”, ale odwołują się do rozumienia prawdy, która wynika z zaufania do Zbawiciela. W Listach Pasterskich rzeczą istotną jest to, aby ludzie, szczególnie przywódcy, trwali w „zdrowej wierze” (Tt 1,13; 2,2).