Wiara w nauce Apostoła Pawła. Od wiary do credo

Prototypem i wzorem osoby wierzącej dla św. Pawła jest wiara Abrahama.

Apostoł Paweł nazywa Abrahama „Ojcem nas wszystkich przed obliczem Boga” (Rz 4,16-17), który „wbrew nadziei uwierzył nadziei i nie zachwiał się w wierze” (Rz 4,18). On żył wiarą, której jedyną treścią był Bóg. W Liście do Rzymian Paweł podkreśla, iż Abraham uwierzył słowu Bożemu; uwierzył Bożej obietnicy; uwierzył, że Bóg tak uczyni jak powiedział. Wiara ta została mu policzona za sprawiedliwość. Wiarą Abrahama było oparcie się na słowie Bożym, które doprowadziło patriarchę do bliskości z Bogiem. Pisząc w Liście do Rzymian o wierze Abrahama Paweł przytacza powiedzenie rabiniczne: „Co zostało napisane o Abrahamie, to również jest napisane o jego potomstwie”. Obietnica dana Abrahamowi, odnosi się również do jego dzieci. A zatem skoro wsparcie się na słowie Bożym doprowadziło Abrahama do społeczności z Bogiem, zatem to samo może stać się z każdym kto będzie naśladował wiarę patriarchy. To bowiem nie Prawo ale ufna wiara ustanawia właściwe stosunki między Bogiem a człowiekiem.                                                                                                                           

Centrum wiary uczniów Mistrza z Nazaretu, za którą to wiarę dostąpią oni usprawiedliwienia jest osoba Jezusa Chrystusa.

Dla Pawła Chrystus to Pan i Zbawiciel, który „został wydany za nasze grzechy i wskrzeszony z martwych dla naszego usprawiedliwienia” (Rz 4,25). W teologicznej zmyśle św. Pawła fundamentem wiary uczniów Jezusa Chrystusa jest chrystocentryzm. Wiara zaś, podobnie jak w myśli Starego Przymierza, polega na pełnym zaufaniu Bogu i Jego obietnicom. Nowością myśli Apostoła Narodów jest skupienie się wiary na Dobrej Nowinie o ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Jezusie Chrystusie (por. Rz 10,9). Tajemnica Jezusa Chrystusa – szczególnie w Jego śmierci i zmartwychwstaniu – jest szczytem zbawczego działania Boga. Z tą tajemnicą wiąże się także uznanie Jezusa jako Pana, obejmującego całą chrześcijańską egzystencję (Rz 1,17). Uznanie, że Jezus jest Panem (Rz 10,9), zasadza się na wierze, iż Bóg wskrzesił Go z martwych. Wyznanie, czyli przyjęcie egzystencjalne Chrystusa jako Pana w chrześcijańskim życiu, równa się wierze. Wiara zatem jednoczy chrześcijan z Panem. Stanowi pełnię zjednoczenia z Nim (Rz 6,11), „w sprawiedliwości Bożej” (Rz 6,18) i „w Duchu” (Rz 8,9)[3]. Chrześcijanie wierzą w Boga, który wskrzesił ukrzyżowanego Jezusa z martwych i przez Jezusa Chrystusa wszystkim wierzącym otworzył bramy do życia. Ktokolwiek przyjmuje Ewangelię o śmierci Jezusa i Jego zmartwychwstaniu, przyjmuje ją jako obietnicę Boga „który usprawiedliwia grzesznika, któremu wiara jest poczytana ku sprawiedliwości” (Rz 4,5).