Co to znaczy wierzyć?

Sięgnijmy na początek do klasycznej definicji wiary, tej definicji znanej być może z pamięciowego katechizmu z czasu przygotowania do bierzmowania.

Co to znaczy wierzyć? „Wierzyć to uznawać za prawdę to, co Bóg objawił i Kościół do wierzenia podaje ze względu na autorytet samego Boga.” Wiara jest więc uznaniem za prawdę, przyjęciem jakiegoś twierdzenia, zgodą umysłu. Katechizm rzymski mówi jednakże o wierze jako cnocie. „Wiara jest cnotą nadprzyrodzoną, która pod natchnieniem i z pomocą łaski sprawia, że przyjmujemy za prawdę to, co Bóg objawił, a przez Kościół do wierzenia podaje. Przyjmujemy to za prawdę nie dlatego, żebyśmy przyrodzonym światłem rozumu przejrzeli wewnętrzną prawdziwość tych prawd, lecz przez wzgląd na powagę samego Boga, który to objawił, a który się ani mylić nie może ani w błąd wprowadzać.” Wiara jest więc także uwierzeniem komuś, przy czym ten Ktoś to Bóg, który nie kłamie. Czy te definicje, do których być może jesteśmy przyzwyczajeni, wystarczą do zrozumienia istoty wiary?

Katechizm Kościoła Katolickiego pozwala spojrzeć na wiarę w nieco nowszym świetle. W punkcie 150 KKK czytamy: „Wiara jest najpierw osobowym przylgnięciem człowieka do Boga; równocześnie i w sposób nierozdzielny jest ona dobrowolnym uznaniem całej prawdy, którą Bóg objawił. Jako osobowe przylgnięcie człowieka do Boga i uznanie prawdy, którą On objawił, wiara chrześcijańska różni się od wiary w osobę ludzką. Jest więc słuszne i dobre powierzyć się całkowicie Bogu i wierzyć w sposób absolutny w to, co On mówi. Byłoby rzeczą daremną i fałszywą pokładać taką wiarę w stworzeniu.” Katechizm mówi wyraźnie o „osobowym przylgnięciu”, a w relacjach pomiędzy osobami ważny jest nie tylko to, co rozumiem, obejmuję umysłem, lecz także to, co czuję do drugiej osoby. Przypominają o tym wyraźnie papieże ostatnich lat.