Wiara jako cnota

Wiara jest darem. Bóg nam daje teologalną cnotę wiary. Możemy posłużyć się w tym miejscu Katechizmem Kościoła Katolickiego: „Wiara jest cnotą teologalną, dzięki której wierzymy w Boga i w to wszystko, co On nam powiedział i objawił, a co Kościół święty podaje nam do wierzenia, ponieważ Bóg jest samą prawdą. Przez wiarę "człowiek z wolnej woli cały powierza się Bogu". Dlatego wierzący stara się poznać i czynić wolę Bożą. "Sprawiedliwy z wiary żyć będzie" (Rz 1, 17). Żywa wiara "działa przez miłość" (Ga 5, 6)[7].

Cnota nadprzyrodzona, teologalna umożliwia rozumowi przyjęcie z pewnością wszystkich prawd objawionych przez Boga. Mówiąc „cnota” mamy na uwadze nie tylko jednorazowy akt. Cnota oznacza stałą zdolność, sprawność, umiejętność przyjmowania za prawdę tego, co nam Bóg przekazuje.

Cnota wiary jest nadprzyrodzona. Oznacza to, że wykracza poza siły i wymogi natury ludzkiej. Nadprzyrodzoność wynika z kilku faktów. Przedmiotem wiary są tajemnice przekraczające nasze możliwości rozumowe. Są to tajemnice – prawdy nadprzyrodzone (np. Tajemnica Trójcy Świętej). Racja, uzasadnienie, które nas przekonuje jest nadprzyrodzone. Jest to autorytet Boga, który się objawia człowiekowi, mówi człowiekowi o sobie, chociaż przecież nie musi tego robić. Nadprzyrodzone jest także Źródło. Cnota wiary pochodzi od Boga, który nam jej udziela w sakramencie chrztu świętego. Nadprzyrodzony jest także cel, a jest nim nie tylko poznanie Boga. Ostatecznym celem jest zjednoczenie nadprzyrodzone z Bogiem, czyli spotkanie, które uszczęśliwi człowieka na wieki.