Chociaż wiara jest aktem rozumu, to jednak nie utożsamia się i nie ogranicza wyłącznie do rozumu, do poznania prawd o Bogu, poznania wszystkich dogmatów, wszystkich wersetów Pisma Świętego, do poznania i przyswojenia sobie wszystkich informacji na temat Boga. Wiara prowadzi do spotkania z Bogiem, a to spotkanie, jeśli było autentyczne prowadzi do przemiany życia[8]. Wiara nie zmusza jednak do niczego, nie zniewala. Pismo Święte ukazuje wiarę jako siłę, która wyzwala właśnie dlatego, że zawiera prawdę o Bogu, o świecie w którym żyjemy i o nas samych – „prawda (poznana) was wyzwoli (por. J 8,31).

Wiara pomaga nam decydować o swoim życiu, gdyż widzimy szerzej i dalej, niż gdybyśmy byli zdani tylko na własne siły. Bóg jest większy niż wszystkie prawdy, które Go opisują i wyrażają. Wiara jest osobową relacją z Bogiem, który jest Tajemnicą, dlatego nigdy nie będziemy mogli powiedzieć, wiemy już wszystko o Bogu. Wiara to nieustanne osobiste powierzanie się Bogu. Spotkanie z Bogiem otwiera człowieka na poszukiwanie, na przekraczanie wciąż nowych horyzontów. Jest początkiem, a nie kresem drogi. Ktoś, kto spotkał nieskończoną miłość i jej doświadczył nie może pozostać wobec Boga neutralny, czyli obojętny.

Chociaż wiara jest osobistym aktem każdego człowieka to jednak nie dokonuje się w samotności. Wiara obejmuje i opiera się na pamięci o przeszłości, o tym, co Bóg zrobił dla nas w przeszłości. Ta pamięć nie ogranicza jednak się tylko do celebrowania przeszłości (historia zbawienia, historia kościoła). Ta pamięć musi kształtować nasze dzisiaj i naszą przyszłość. Kształtuje nasze dzisiejsze relacje z Bogiem. Przypomniał o tym papież Franciszek w encyklice Lumen fidei kiedy mówił o „memoria futuri”[9].

Wiara zakłada poznanie i przyjęcie przeszłości, przyjęcie całej myśli, która pomaga nam poznać Boga dzisiaj. Chociaż to świadectwo z przeszłości, jakie możemy poznać dzięki kościołowi, który jest depozytariuszem Objawienia często wyrażone jest w języku (słownictwie), które jest dla nas dzisiaj często mało zrozumiałe ze względu na zmiany kulturowe, to prawda pozostaje niezmienna. Oglądając stare fotografie zauważamy, że ludzie są ubrani w inne stroje niż dzisiaj, inaczej są uczesani, inne są dekoracje i rekwizyty. Uśmiechają się jednak i płaczą tak samo, jak my dzisiaj. Wyrażają takie same uczucia, jakie przeżywamy dzisiaj. Istnieją wartości, które są uniwersalne.