Tak dochodzimy do drugiego aspektu kontekstu nauki o Bogu Ojcu w tekstach prorockich czyli do walki proroków z płytkim pojmowaniem przymierza.

To jest bezpośredni i najważniejszy kontekst nauczania proroków o Bogu, który jest Ojcem. Prorocy są bowiem tymi, którzy walczą o to, by przymierze z Jahwe było przez Izraela zachowywane oraz wnoszą swój wkład w rozumienie przymierza, a dokładnie mówiąc w rozumienie Tego, który przymierze dał czyli Boga. Trzeba pamiętać, że zawarte na Synaju przymierze pod wieloma względami było niejasne i jeszcze niedoskonałe. Było ono oczywiście wielkim darem Boga, ale jego niedoskonałość (historycznie patrząc było przecież jednym z etapów objawienia) i ludzka słabość doprowadzała do pewnych wypaczeń. Najpierw zwróćmy uwagę, że miało ono formę kontraktu i łatwo rodziło w Izraelitach przekonanie, że dar Boga jest zapłatą za ludzką wierność. To z kolei prowadziło do legalizmu, tylko prawnego spojrzenia na religijne życie. Innym spłyceniem Synajskiego przymierza był swoisty religijny nacjonalizm. Izrael, który w Bożym zamyśle został wybrany aby stać się świadkiem Bożej miłości wobec wszystkich narodów (por. Iz 43,12) miał tendencje do zamykania się w sobie. To prowadziło do fałszywej pewności zbawienia tylko z tego powodu, że przynależy się do narodu wybranego. Głoszenie proroków zachwieje tą pewnością, a najbardziej zweryfikują ją klęski, których Izrael doświadczył , na czele z niewolą babilońską. Z tym oczywiście wiązało się zaniedbanie obowiązków nakładanych przez przymierze. To są te okoliczności, w których rozbrzmiewa prorocka nauka o Bogu, który jest Ojcem, a uświadomienie sobie i doświadczenie Jego ojcowskiej miłości tworzy nową relację na linii człowiek-Bóg[4]. Jest to relacja, która jest lekarstwem na chorobę legalizmu, fałszywej pychy czy zadufania w swoje pochodzenie z narodu wybranego. Żeby jednak dopełnić tego obrazu kontekstu przepowiadania proroków trzeba jeszcze powiedzieć, że równolegle z głoszeniem pozytywnego przesłania o Bogu Ojcu prorocy występują przeciw wyżej wymienionym wypaczeniom i to stanowi lwią część ich głoszenia.