Po raz pierwszy w Liście do Rzymian Bóg zostaje nazwany Ojcem na początku, w przywitaniu adresatów. Paweł pisze: „Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa!” (Rz 1,7).

Początek pisma do Rzymian ukazuje kluczowe elementy Pawłowego rozumienia Boga jako Ojca. Nade wszystko dla Apostoła Narodów fundamentalne było to, iż Bóg jest Ojcem zarówno Żydów, jak i pogan (zob. Rz 1,16; 3,29-30). Stąd też Paweł zwraca się do wszystkich przebywających w Rzymie podkreślając, iż Bóg jest „naszym Ojcem” – „patros hemon” (Rz 1,7).

Ci którzy rozpoznają w Bogu Ojca są przez „Boga umiłowanymi” (Rz 1,7). Według Pawła to przez Ducha „miłość Boga rozlana jest w naszych sercach” (Rz 5,5). Przez Ducha również dokonuje się przyjęcie dzieci przez Boga. Owo przyjęcie jest tak trwałe, że nic nie jest w stanie „odłączyć nas od miłości Boga która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 8,39). Piszący z Koryntu do wspólnoty chrześcijan w Rzymie Apostoł nie twierdzi, iż miłość Boga została przeniesiona z Żydów na pogan, czy z Żydów na Chrześcijan. Paweł pisze, iż Izrael pozostaje „wybrany ze względu na przodków” (Rz 11,28). Na Boże wybranie i uznanie za swoje dzieci Paweł patrzy inaczej. Dzięki miłości i łasce Boga który wybrał Izrael, teraz zostają wybrani wszyscy w Chrystusie, także i ci, którzy „nie byli moim ludem” i nie byli „moimi umiłowanymi”. Wszyscy oni zostali nazwani „moimi umiłowanymi” przez Boga (zob. Rz 9,14-18; 9,25-26; 11,1-2; 11,29-32). Wyrażenia jakie odnoszono do Izraela – „mój lud”, „moi umiłowani”, „dzieci Boga żywego” – mają teraz odniesienie również i pogan. Sprawiedliwość i miłość Boga znalazła wyraz w łasce z jaką zwołał razem swój lud – zarówno Żydów jak i pogan.

Umiłowani Boga zostali „powołani na świętych” (Rz 1,7). Wyrażenie to, będąc echem stwierdzenia, iż to Paweł jest z powołania apostołem (Rz 1,1), jak również echem wskazania, iż wszyscy wierzący zostali „powołani przez Jezusa Chrystusa” (Rz 1,6), jednocześnie podkreśla inicjatywę Boga. To bowiem Bóg powołał wszystkich do świętości, aby wszyscy należeli do Chrystusa. Określenie „powołani” nie oznacza dla Pawła jedynie „nazwani”. W stwierdzeniu tym nie chodzi jedynie o to, że ci, którzy nie byli „ludem Bożym” ani „umiłowanymi” zostali nazwani „moim ludem”, „dziećmi Boga żywego”, „moimi umiłowanymi”, że Bóg nadał poganom nowe imiona. Paweł pragnie wskazać, że poprzez przyjęcie do grona swoich dziedziców Bóg nadał wszystkim nowy status, jako członkom nowej rodziny (Rz 9,7.11.26).

A zatem u początku pisma do Rzymian Paweł pisze o Bogu, który jest „naszym Ojcem”, wierzący zaś w Niego są „umiłowanymi” i przez Boga „powołanymi”.