Ten sam Bóg, który jest Ojcem Jezusa, kierując się miłosierdziem, zrodził nas – uczniów Chrystusa, do żywej nadziei (1P 1,3), a jako miłosierny Ojciec jest źródłem pociechy (2Kor 1,3). Taki Bóg, napełniający cierpliwością i pociechą, jest w stanie spowodować, żeby chrześcijanie jednomyślnie Go wysławiali (Rz 15,4-6).

Formuła głosząca prawdę, iż Bóg jest Ojcem Jezusa ma swoje korzenie liturgiczne. Wyraża wiarę pierwotnego Kościoła, iż Bóg będąc Ojcem Jezusa Chrystusa, nie da się porównać z bogiem, mniej lub bardziej osobowym znanym w świecie grecko-rzymskim, czy nawet znanym w judaizmie. Formuła „Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa” wyrażona w modlitewnej formie liturgicznej wyraźnie ukazuje przekonanie pierwszych chrześcijan, iż Bóg nie potrzebuje już więcej żadnego objawienia. On bowiem objawił się jako Bóg Izraela, a teraz jako Ojciec swojego Syna. Objawił się również w swoim Synu. W przesłaniu „Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa” można również odkryć jeszcze inną myśl, a mianowicie, iż dla chrześcijan czasu Apostoła Pawła, nie było zasadnym zatrzymywanie się na prawdzie, iż jest jeden Bóg. Wyrażenie „Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa” wyraźnie wskazuje, iż widziano, w Bogu osobę, która wchodzi w relacje osobowe ze swoim Synem i ludźmi.