Kolejnym – w pewnym sensie pokrewnym wyrażeniem, podkreślającym szczególną relację między Bogiem i Jezusem, jest Pawłowe wskazanie, iż Jezus jest Synem Bożym.

Przekonanie Pawła o Synostwie Bożym Jezusa odnajdujemy w pierwszym wystąpieniu nawróconego u bram Damaszku młodego potomka rodu Beniamina. Św. Łukasz zapisze, iż Szaweł zaraz po nawróceniu zaczął głosić naukę o synostwie Bożym Jezusa: „Jakiś czas spędził z uczniami w Damaszku i zaraz zaczął głosić w synagogach, że Jezus jest Synem Bożym” (Dz 9,20).

Wskazanie, iż Jezus jest Synem Bożym pojawia się wielokrotnie w listach Pawłowych. Najczęściej, bo siedmiokrotnie, Apostoł określa Jezusa mianem Syna Boży w Liście do Rzymian[3]. Jeszcze częściej Jezus nazywany jest Synem Bożym w Liście do Hebrajczyków[4].

Warto zauważyć, iż Paweł pisząc w listach, że Bóg jest Ojcem Jezusa Chrystusa, nie używa wtedy wskazania, iż Jezus jest Synem Bożym. Być może trzyma się takiej zasady, by nie powtarzać terminów zawierających te same treści[5]. Znamiennym jest, iż w Listach Katolickich, jedynie w Drugim Liście Apostoła Piotra można odnaleźć myśl, iż Jezus jest Synem Bożym. Apostoł Piotr wspominając wydarzenie przemienienia na Górze Tabor zapisze, iż Chrystus otrzymał „od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki oto głos Go doszedł od wspaniałego Majestatu: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” (2P 1,17)[6].