Wyrażenie „Jezus Syn Boży” pojawia się szczególnie często w pismach, w których Apostoł Paweł przedstawia naukę o usprawiedliwieniu.

W Liście do Rzymian oraz w piśmie do Galatów Paweł kreśląc naukę o usprawiedliwieniu, które płynie z łaski Bożej i wiary, nie zaś z wypełniania uczynków, często odwołuje się do relacji „Bóg – Syn”. Takie nawiązanie pojawia się zaraz na początku Listu do Rzymian, gdzie Paweł pisząc o swoim powołaniu apostolskim i przeznaczeniu do głoszenia Ewangelii Bożej (Rz 1,1) stwierdza, iż głoszona przez niego Ewangelia pochodzi Boga. Jest to Ewangelia o Synu Bożym, „pochodzącym według ciała z rodu Dawida, a ustanowionym według Ducha Świętości przez powstanie z martwych pełnym mocy Synem Bożym – o Jezusie Chrystusie, Panu naszym” (Rz 1,3-4). Istotą zatem Ewangelii głoszonej przez Apostoła Pawła jest Syn Boży – Jezus Chrystus.

Podobną myśl znajdujemy w Liście do Galatów. Paweł pisząc o swoim powołaniu do misji głoszenia Ewangelii odwołuje się wybrania go jeszcze w łonie matki. Powołanie to przypomina powołanie proroka Izajasza (Iz 49,1) czy Jeremiasza (Jr 1,5). Powołany w ten sposób Apostoł stał się narzędziem Boga, by Ten mógł objawić poganom swojego Syna (Ga 1,16). Sam Apostoł potwierdza, że natychmiast, czyli nie szukając rady u ludzi, zaczął głosić Ewangelię o Synu Bożym. Czynił to, bo miał w sobie moc Bożą.