Pan jest naszym Bogiem - Panem jedynym

Sprzeczne z czcią jedynego Boga jest też symonia – nabywanie lub sprzedawanie rzeczywistości duchowych, oraz kuszenie Boga czyli wystawianie na próbę w słowach lub uczynkach Jego dobroci i wszechmocy.[38] Kuszenie polega więc na zmuszaniu Boga do dokonania serii cudów dla okazania swojej obecności i dobroci. Jest to zjawisko cudotwórstwa za wszelką cenę, niepohamowana żądza cudów i cudownych zdarzeń. Cudotwórstwo jest kuszeniem, a nie znakiem wiary. Szatan często chciał, aby Jezus dokonał kilku cudów i w tym sensie Go „kusił”. Kuszenie Pana Boga zostało potępione słowami Chrystusa przeciw szatanowi, który chciał Go nakłonić, aby zażądał cudownej opieki od Boga dla okazania swej władzy i mocy.

Prawdziwej wierze w Boga sprzeciwia się też wiara w reinkarnację. Jest ona grzechem odrzucenia rzeczywistości zmartwychwstania (pełnego zbawienia przez Boga w Chrystusie). Reinkarnacja jest także odrzuceniem współpracy człowieka z Bogiem w dziele stworzenia i odkupienia oraz odrzuceniem zasługi i winy, po których następuje nagroda lub kara za to, co człowiek uczynił.[39]

Grzechem przeciwko pierwszemu przykazaniu Dekalogu jest również agnostycyzm. Jedną z form tego zjawiska jest przyjmowanie istnienia bytu transcendentnego, o którym jednak niczego nie można powiedzieć, albo unika się wypowiedzi na temat istnienia Boga, uważając to za coś niemożliwego do stwierdzenia, do udowodnienia.[40]

I w końcu postawą najbardziej destrukcyjną jest ateizm. Ateizm negując istnienie Boga jest grzechem przeciwko cnocie religijności.[41] Jako przyczyny powstawania i rozprzestrzeniania się ateizmu można wymienić: obojętność religijną, problem zła w świecie, samowystarczalność nauki, niechęć do religii, materialistyczna wizja życia i gorszące życie wierzących. Należy stwierdzić, że ateizm współczesny, któremu najczęściej towarzyszy dramat duchowy, zmusza Kościół do lepszego, głębszego i bardziej przejrzystego wyrażania prawd wiary dzisiejszemu światu. Sobór Watykański II podaje w tej kwestii kilka środków zaradczych. Niby wszystkie znane, niby bardzo proste, oczy­wiste, a mimo tego tak trudne w realizacji. Należy tu wymienić: odpowiednie wyłożenie doktryny, żywa i dojrzała wiara,  nabywanie umiejętności rozmowy i dyskusji dotyczącej wiary, dawanie świadectwa, praktykowanie miłości braterskiej i nieustanne zgłębianie ducha modlitwy.[42]