Dość rozpowszechnionym i wykraczającym poza pierwsze przy­kazanie zjawiskiem jest serwilizm. Towarzyszy mu poniżające podlizywanie się, kult przywódcy posunięty do granic śmiesz­ności, płaszczenie się i przymilanie, przypochlebne uśmiechy, ciągłe aplauzy, bezwarunkowa aprobata. Mówi się i pisze tylko takie rzeczy, które podobają się przy­wódcy, a unika najmniejszej krytyki czy najdrobniejszej róż­nicy zdań.[36]

W polskim społeczeństwie, które przywiązuje tak dużą wagę do widowiskowości, pierwsze przykazanie przekracza się rów­nież poprzez nadmiernie uwielbienie dla gwiazd, którymi są: aktorzy, piosenkarze, osobowości telewizyjne, sportowcy, po­litycy. Zastępy wiernych okazują w stosunku do nich praw­dziwy kult, który często kończy się fanatyzmem, zbiorową eg­zaltacją, ze stopniową utratą poczucia umiaru i właściwych proporcji.

Obok różnych form bałwochwalczego kultu sprzeczne z wiarą w jednego Boga jest świętokradztwo – czyli profanacja osób, rzeczy i miejsc świętych; zabobony – czyli wiara w magiczną moc człowieka, jego panowanie nad światem, nad przyrodą, nad wszystkimi stworzeniami, a także wróżbiarstwo, które jest próbą odgadnięcia za pomocą szczególnych technik przyszłych zdarzeń albo nieznanych zdarzeń z teraźniejszości. Katechizm Kościoła Katolickiego podkreśla wyraźnie, że należy odrzucić wszelkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się do szatana (np. czarna magia czyli czarownictwo – usiłowanie szkodzenia lub osiągania korzyści z przywoływaniem pomocy szatana, przy pomocy talizmanów, amuletów), wszelkie praktyki satanistyczne, przywoływanie zmarłych (nekromancja), lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłość, takie jak: korzystanie z horoskopów, astrologii, magii, czarów, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb. Praktyki te są sprzeczne z czcią i szacunkiem – połączonym z miłującą bojaźnią – które należą się jedynie Bogu.[37]