Tymczasem sługa Jahwe jest niewinny, a cierpi jedynie dlatego, że wziął na siebie winy i cierpienia innych ludzi: „Lecz on się obarczył naszym cierpieniem, on dźwigał nasze boleści, a my uznaliśmy go za skazańca, chłostanego przez Boga i zdeptanego. Lecz on był przebity za nasze grzechy, zdruzgotane za nasze winy. Spadła nań chłosta zbawienna dla nas, a w jego ranach jest nasze uzdrowienie. Wszyscyśmy pobłądzili jak owce, każdy z nas się zwrócił ku własnej drodze, a Pan obarczył go winami nas wszystkichˮ (Iz 53,4-6). Podmiot liryczny − nawiązując do przekonania, że cierpienie jest karą za grzech − ukazuje „sługęˮ jako tego, który przyjmuje karę, która należała się innym: „On się obarczył naszym cierpieniem, on dźwigał nasze boleściˮ (w. 4a), „On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winyˮ (w. 5a), „Za grzechy mego ludu został zbity na śmierćˮ (w. 8d). Cierpienia te mają więc charakter zastępczy jako zadośćuczynienie za grzechy ludzi, którym sługa przez swoje cierpienie wysłużył zbawienie (w. 5b)[44]. Po raz pierwszy w Starym Testamencie pojawia się tak wyraźnie sprecyzowana myśl, iż jeden człowiek może przez swoje cierpienie dokonać ekspiacji za winy drugiego człowieka[45]. Więcej − stanie się ofiarą przebłagalną za winy wszystkich ludzi[46].