Stary Testament zapowiada Jezusa Chrystusa

Ekspiacyjna ofiara „sługi Jahweˮ ma charakter dobrowolny: „Dręczono go, lecz sam pozwolił się gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak on nie otworzył ust swoichˮ (Iz 53,7; por. 42,4; 50,5.7; 53,12). Co więcej, w przeciwieństwie do cierpiących sprawiedliwych nie przywołuje kary na swych nieprzyjaciół (Ps 7; 31; 35; 38; 69; 109), lecz znosi ból w milczeniu[47]. „Pieśńˮ nie tylko wspomina ogromne cierpienia, ale również ukazuje scenę finałową: śmierć „sługiˮ. Jest ona wynikiem niesprawiedliwie wydanego wyroku: „Po udręce i sądzie został usunięty; a kto się przejmuje jego losem? Tak! Zgładzono go z krainy żyjących; za grzechy mego ludu został zabity na śmierć. Grób mu wyznaczono między bezbożnymi, i w śmierci swej był na równi z bogaczem, chociaż nikomu nie wyrządził krzywdy i w jego ustach kłamstwo nie postałoˮ (Iz 53,8-9). Upokorzenie nie ominie „sługiˮ nawet po śmierci − choć będzie bez winy, zostanie zaliczony w poczet bezbożnych (ww. 9.12; por. Mk 15,28; Łk 22,37)[48].