W trzeciej „Pieśni o Słudze Jahweˮ po raz pierwszy z całą wyrazistością pojawiła się myśl o dobrowolnym przyjęciu cierpienia, aczkolwiek nie został jeszcze wskazany cel tej ofiary.

Dokładnie tak! Punkt kulminacyjny przynosi dopiero ostatnia − czwarta pieśń[40]. Składa się ona z trzech części: pierwszą (Iz 52,13-15) oraz trzecią (Iz 53,10-12) stanowi wyrocznia Jahwe, zaś środkowa (Iz 53,1-9) to zbiorowa lamentacja nad losem „sługiˮ[41]. Zebrani są świadkami jego wielkiego poniżenia i cierpienia: „On wyrósł przed nami jak młode drzewo i jakby korzeń z wyschniętej ziemi. Nie miał on wdzięku ani też blasku, aby chciano na niego popatrzeć, ani wyglądu, by się nam podobał. Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarz zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy go za nicˮ (Iz 53,2-3). Cierpieniu fizycznemu towarzyszy cierpienie duchowe[42]. Patrzący odwracają wzrok. Czynią to nie tyle z przerażenia, co z pogardy, gdyż uznają „sługęˮ za przeklętego przez Boga. Taka była bowiem w myśli semickiej ocena człowieka dotkniętego cierpieniem (por. w. 4b)[43].