A zatem w drugiej „Pieśniˮ pojawia się już zwiastun przeciwności, na jakie „Sługa Jahweˮ napotka podczas pełnienia swojej misji.

Rzeczywiście, na horyzoncie pojawiają się przeciwności, którym powołany musi stawić czoła. Jednak świadomość wagi powierzonego zadania zwycięża. Motyw ten został podjęty w trzeciej „Pieśniˮ. Jest ona konfesją − swoistym manifestem „sługi Jahweˮ[29], w którym najpierw zwraca on uwagę na fundament swego posłannictwa: „Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał przyjść strudzonemu krzepiącym słowem. Każdego ranka pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowieˮ (Iz 50,4). „Sługaˮ jest pilnym uczniem Jahwe[30] i spełnia więc posłannictwo proroka − jest heroldem ogłaszającym ludowi słowo usłyszane od Boga[31]. Zadanie to wymaga z jednej strony posłuszeństwa, a z drugiej wierności[32]. A to kosztuje, zwłaszcza gdy słuchacze nie są skorzy do przyjmowania przekazywanego orędzia i swój sprzeciw wyładowują na osobie głosiciela (czego doświadczyli prorocy − por. np. Jr 11,18-19; 15,15; 20,9)[33]. Wymaga to samozaparcia oraz cierpliwości. Taką właśnie postawę przyjmuje „sługaˮ wobec agresji słuchaczy: „Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem. Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciemˮ (Iz 50,5-6)[34]. Bicie po grzbiecie jest bolesne, ale jeszcze bardziej bolesne − bo dodatkowo upokarzające − jest szarpanie za brodę, a zwłaszcza oplucie twarzy (por. Lb 12,14; Pwt 23,9; 2 Sm 10,4), które wśród Izraelitów uchodziło za największą zniewagę[35]. Zadziwiające, jak dokładnie temu proroctwu odpowiadają niektóre szczegóły męki Chrystusa: zniewagi, bicie, oplwanie i wyszydzenie w pałacu Kajfasza (Mt 26,67; Mk 14,65; Łk 22,63-65; J 18,22) oraz biczowanie i wyśmianie  w pretorium Piłata i na Golgocie (Mt 27,26-44)[36].