Stary Testament zapowiada Jezusa Chrystusa

Posługując się językiem jako orężem, „sługaˮ ma do spełnienia specjalną misję. Opisują ją kolejne wersety pieśni: „A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego Sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela. A mówił: «To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela! Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi»ˮ (Iz 49,5-6). Jest to misja uniwersalna, obejmująca swym zasięgiem nie tylko lud wybrany, ale również wszystkie pozostałe narody. Ma ona podwójny charakter: w stosunku do ludu wybranego − zgromadzenie Izraela z fizycznego i duchowego rozproszenia i skupienie go wokół Boga; wobec narodów pogańskich − przyniesienie światłości czyli objawienia Bożego oraz zbawienie. A zatem zbawienie przyniesione przez „sługęˮ nie jest zarezerwowane jedynie dla wybranych, ale ma charakter uniwersalny[27].

Uskarżając się na nieskuteczność podjętych wysiłków, „sługaˮ nie traci jednak nadziei (por. także Iz 42,4a), ponieważ jest przekonany, że dzięki wsparciu od Boga spełni swą misję i otrzyma nagrodę od Jahwe, któremu − pomimo przeciwności (por. w. 4a) − wiernie służy: „Ja zaś mówiłem: Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego. Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłąˮ (Iz 49,4)[28].