Co na temat Sługi Pańskiego możemy przeczytać w drugiej „Pieśni o Słudze Jahwe?ˮ

Tematyka drugiej pieśni jest ściśle związana z pierwszą, z tym że tym razem głos zabiera również sam „sługaˮ. Mówi w pierwszej osobie, przedstawiając listy uwierzytelniające, które legitymują jego misję: „Wyspy, posłuchajcie mnie! Ludy najdalsze, uważajcie! Powołał mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swym kołczanie. I rzekł mi: «Ty jesteś Sługą moim, Izraelu, w tobie się rozsławię». (Iz 49,1-3)[23]. Jest to fragment autobiograficzny, w którym „Sługa Jahweˮ − wzorem starotestamentalnych proroków (por. np. Iz 6) − opowiada o swoim powołaniu. Zwraca się do całej ludzkości (por. w. 1a), by ta skierowała uwagę na jego szczególne relacje z Jahwe oraz na zleconą mu przez Niego misję[24]. Bóg przygotował go do spełnienia zleconego mu posłannictwa jeszcze przed narodzeniem (w. 1b; por. w. 5a). Ponieważ ma spełniać zadanie mówcy, został obdarzony wyjątkową zdolnością przekonywania. Mówiąc o niej posługuje się przenośniami, w których porównuje swe usta do ostrego miecza, a siebie − do spiczastej strzały (w. 2). Sługa będzie więc docierał skutecznie do swych słuchaczy: zarówno tych bezpośrednich, jak też tych oddalonych. Obrazy te zwracają uwagę na siłę przekonywania oraz trafność przekazywanej nauki[25]. Wersety te ukazują także „sługęˮ jako skuteczne narzędzie w ręku Boga, którym posłuży się On jak wojownik[26].