Przejdźmy do pierwszej „Pieśni o Słudze Jahweˮ. Jaki obraz się z niej wyłania?

Pierwsza pieśń jest wyrocznią, w której Bóg przedstawia swego „sługęˮ bliżej nieokreślonym słuchaczom. Istotne są zwłaszcza pierwsze cztery wersety czterdziestego rozdziału Księgi Izajasza (kolejne pięć wersetów stanowi ich rozwinięcie oraz zawiera komentarz do nich): „Oto mój Sługa, którego podtrzymuję, Wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na nim spoczął; On przyniesie narodom Prawo. Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze. nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi ledwo tlejącego się knotka. On rzeczywiście przyniesie Prawo. Nie zniechęci się ani nie załamie, aż utrwali Prawo na ziemi, a jego pouczenia wyczekują wyspyˮ (Iz 42,1-4). Jest to wyrocznia inwestytury, w której Jahwe − „Pan Bóg, który stworzył i rozpiął niebo, rozpostarł ziemię wraz z jej plonami, dał ludziom na niej dech ożywczy i tchnienie tym, co po niej chodząˮ (w. 5) − „powołujeˮ, „kształtujeˮ i „ustanawiaˮ swego sługę „przymierzem dla ludziˮ oraz „światłością dla narodówˮ (por. w. 6)[13]. Jego misja ma więc charakter uniwersalny[14]. „Sługaˮ − wybrany przez Boga, cieszący się Jego upodobaniem (w. 1) oraz wsparciem (w. 6), a także wzbogacony darem Ducha (w. 1a; por. Iz 11,2) − ma ogłosić wszystkim narodom Prawo Boże (mišpāt w w. 1b oraz mišpāt i tôrâ w w. 4)[15]. W swej działalności będzie się odznaczał niezwykłą łagodnością (ww. 2-3), a jednocześnie determinacją  i konsekwencją (w. 4)[16]. Będzie zdecydowany i niezłomny, aż doprowadzi do tego, że Prawo Boże będzie znane na całej ziemi − dotrze nawet do najdalszych wysp (w. 4b), które przez Hebrajczyków były uważane za krańce ziemi[17]. Jahwe objawia się nie tylko jako Stwórca, ale również Pan historii (por. w. 8), dlatego też to On jest gwarantem pomyślnego spełnienia misji swego „sługiˮ[18].