W pierwszej „Pieśniˮ przedstawiony w niej „sługa Jahweˮ ukazany jest jako wybrany i umiłowany przez Boga oraz przepełniony Jego Duchem. Jawi się on jako postać o cechach proroka, nauczyciela i króla, która zapewni narodom pomyślność, nakłaniając je do postępowania według zasad Przymierza i zaprowadzając w ten sposób porządek na świecie[19]. Akcent spoczywa na delikatnym i spokojnym usposobieniu, wyrażającym się zwłaszcza w trosce o słabych, zniechęconych i zranionych[20]. Po te treści sięgają Ewangeliści. Najpierw podczas sceny chrztu oraz przemienienia Jezusa, gdy rozlegający się z nieba głos oznajmia: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie!ˮ (Mt 3,17; 17,5), a następnie cytując fragment podkreślający pokorę i cichość „sługiˮ i odnosząc go do postawy Jezusa (por. Mt 12,15-21)[21]. Echo „Pieśni o Słudze Jahweˮ, możemy usłyszeć również w zapowiedzi Symeona, który Jezusa nazywa „światłem na oświecenie poganˮ (Łk 2,30-32) oraz w wypowiedzi Jezusa, który samego siebie określa „światłością świataˮ (J 8,12)[22].