A zatem Mesjasz odnosi ostateczne zwycięstwo?

Tak! Zapowiadał to już Deutero-Izajasz w swoich „Pieśniachˮ, mówiąc, że nagrodą za dobrowolne uniżenie i ofiarę cierpienia będzie wywyższenie i wieczna chwała. Spełnienie tej obietnicy przyszłej chwały oglądał w otrzymanym widzeniu inny wielki prorok Starego Testamentu − Daniel: „Patrzyłem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzieˮ (Dn 7,13-14). Ta ważna z teologicznego punktu widzenia wizja „Syna Człowieczegoˮ znajduje się w siódmym rozdziale, pisanym w języku aramejskim, który zapoczątkowuje część apokaliptyczną Księgi Daniela[17]. Ciekawość budzi tajemnicze określenie „Syn Człowieczyˮ, które w Biblii Hebrajskiej pojawia się ponad sto razy i oznacza człowieka jako istotę należącą do rodzaju ludzkiego[18]. W wizji zawartej w Księdze Daniela postać określona  jako „jakby Syn Człowieczyˮ wskazuje człowieka − osobę ludzką, ale jednocześnie umieszcza ją w bezpośredniej bliskości Boga (określonego jako „Przedwiecznyˮ), by zaznaczyć, że jest to postać wyjątkowa. Wyrażenie to podkreśla jednocześnie przynależność do rodzaju ludzkiego, ale również transcendencję względem niego[19]. Z jednej strony zakrywa pewną rzeczywistość czyniąc ją tajemniczą, z drugiej zaś jest wyrazem posiadania pełnomocnictwa od Boga[20]. To zapewne zdecydowało o tym, że spośród wszystkich tytułów mesjańskich ten właśnie najbardziej upodobał sobie Jezus, określając siebie najczęściej jako „Syn Człowieczyˮ[21]. Tylko Syn Człowieczy jest godny przyjąć z rąk Jahwe królestwo i władać całym światem[22]. Zapowiadane królestwo ma charakter eschatologiczny: zapoczątkowuje nową rzeczywistość, jest uniwersalne i będzie trwało na wieki. Wieczne i uniwersalne królestwo prorocy zawsze wiązali z osobą Mesjasza (por. Iz 7−11; Mi 5; Ps 2; 72; 110). Daniel odrywa jednak myśl mesjańską od izraelskiego nacjonalizmu i osadzą ją w bardziej uniwersalnych perspektywach[23].