Królestwo Mesjasza będzie więc Królestwem Bożym...

Owszem, takie przesłanie płynie z tego tekstu. Do fragmentu z siódmego rozdziału Księgi Daniela odwołują się wszyscy synoptycy: Mateusz, Marek i Łukasz. Każdy z nich zamieszcza te słowa dwukrotnie: w perykopie o powtórnym przyjściu Chrystusa (Mt 24,23-31; Mk 13,24-27; Łk 21,25-28) oraz w perykopie opisującej przesłuchanie Jezusa przed Wysoką Radą (Mt 26,57-58; Mk 14,53-65; Łk 22,66-71). Wówczas, gdy najwyższy kapłan pyta Go: „Czy ty jesteś Mesjasz, Syn Boży?ˮ (Mt 26,63), Jezus kieruje do Kajfasza następujące słowa: „Tak, Ja Nim jestem!ˮ i zaraz dodaje: „Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego na obłokach niebieskichˮ (Mt 26,64). Nie pozostawia żadnych wątpliwości, że nie ma na myśli panowania doczesnego − ziemskiego, ale chce urzeczywistnić panowanie wieczne − boskie[24]. Mesjańskie dzieło Jezusa z Nazaretu streszcza się zasadniczo w Jego nauce, czynionych cudach i podjętej dobrowolnie śmierci na krzyżu. Ale − zgodnie z „Pieśniami o Słudze Jahweˮ z Księgi Izajasza oraz wizją „Syna Człowieczegoˮ z Księgi Daniela − Jego działalność historyczna jest niejako częścią − pierwszym etapem całego dzieła. Drugim etapem stało się wywyższenie, które już nie jest tylko historią, ale staje się teraźniejszością w wiecznym i powszechnym Bożym Królestwie: „królestwie prawdy i życia, królestwie świętości i łaski, królestwie sprawiedliwości, miłości i pokojuˮ (prefacja z Uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata). Zostało ono zapoczątkowane, obecnie trwa jego ekspansja, a w całej pełni objawi się dopiero w momencie powtórnego przyjścia Chrystusa: „Oto nadchodzi z obłokami i ujrzy Go wszelkie oko i wszyscy, którzy Go przebili. I będą Go opłakiwać wszystkie pokolenia ziemi. Tak: Amen!ˮ (Ap 1,7; por. Mt 24,30-31; Mk 13,26; Łk 21,27).