Stary Testament zapowiada Jezusa Chrystusa
"Oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy" (Dn 7,13a) - królewskie panowanie Mesjasza.
Jezus nazywa apostołów „świadkamiˮ. Na czym ma polegać ich świadectwo?
Najbliższy i bezpośredni kontekst jednoznacznie wskazuje, że Apostołowie mają świadczyć o tym, że w osobie Jezusa Chrystusa spełniły się słowa zapowiedzi zapisane w Biblii Hebrajskiej, określonej tutaj przez wspomnienie jej trzech zasadniczych części: Tory („w Prawieˮ), Proroków („u Prorokówˮ) oraz Pism („w Psalmachˮ). Jezus stwierdza, że w Nim realizują się wszystkie starotestamentalne obietnice (Łk 24,27). Jednocześnie oświeca umysły swych uczniów, by mogli to zrozumieć (Łk 24,45). Zaprasza także i nas do kontemplacji tego jednego z najbardziej niezwykłych i trudnych do wyjaśnienia faktów historii. Zadziwiające jest bowiem, że pierwotna zapowiedź przyjścia tajemniczego „potomka niewiastyˮ (Rdz 3,15) została następnie sprecyzowana i pogłębiona przez ponad trzysta proroctw mesjańskich, bardzo zróżnicowanych, które w ciągu wieków dookreśliły wiele znaczących szczegółów owego przyjścia i dokładnie przedstawiły wszystko, co miało się zdarzyć[27]. Wszystkie te proroctwa wypełniają się idealnie w osobie i życiu Jezusa. Tylko w Nim! W nikim innym! Opisują ze wstrząsającą dokładnością i kilkuwiekowym wyprzedzeniem szczegóły Jego życia. Składają się one na rysunek − portret pamięciowy, który stopniowo wyłania się z ciemności, staje się coraz wyraźniejszy, widoczny w najdrobniejszych detalach[28]. To jest fakt, wobec którego nie można pozostać obojętnym. Potwierdza on, że prorocy Izraela byli naprawdę głosem Kogoś, kto zna przyszłość, kto włada czasem, ponieważ żadna istota ludzka nie jest w stanie poznać przyszłości[29]. Dlatego ma rację Błażej Pascal gdy pisze, że: „Największym z dowodów Chrystusa są proroctwaˮ[30].
Literatura:
K. Bardski, „Starotestamentalna typologia zmartwychwstaniaˮ, Zmartwychwstał prawdziwie (Scripturae Lumen 2) (red. A. Paciorek − A. Tronina − P. Łabuda), Tarnów 2010, s. 275-282.
A. Socci, Śledztwo w sprawie Jezusa, Kraków 2010.
F. Zeilinger, Wiara w zmartwychwstanie w Biblii (Myśl Teologiczna 69), Kraków 2011.
[1] Por. J. Lemański, „Cierpienia «sługi Boga» typem zbawczej Pasji Chrystusaˮ, VV 1 (2002), s. 80-81; J. Lemański, „Sługa JHWH (Iz 53,10-11a) i problem zmartwychwstaniaˮ, VV 15 (2009), s. 57.
[2] Por. E. Zawiszewski, „Cierpiący sługa Jahwe (Iz 42,1-7; 49,1-9; 50,4-9; 52,13−53,12)ˮ, w: Męka Jezusa Chrystusa (red. F. Gryglewicz), Lublin 1986, s. 50-51; J. Synowiec, Oto twój król przychodzi. Mesjasz w pismach Starego Przymierza, Kraków 1992, s. 162; J. Lemański, „Cierpienia «sługi Boga» typem zbawczej Pasji Chrystusaˮ, s. 81-83; T, Hergesel − B. Kryszczuk, „Posłannictwo Sługi (Iz 42,1-7)ˮ, WPT 13/2 (2005), s. 47; T. Brzegowy, „Męka i śmierć Mesjasza według pieśni Izajasza o Słudze Jahweˮ, Krzyż Twój wielbimy (red. A. Paciorek − A. Tronina − P. Łabuda) (Scripturae Lumen 3), Tarnów 2011, s. 46-47.
[3] Por. R. Krawczyk, „Obraz Mesjasza w Pieśniach o słudze Jahweˮ, TSS 4 (2007), s. 109; J. Lemański, „Sługa JHWH (Iz 53,10-11a) i problem zmartwychwstaniaˮ, s. 50-51.
[4] T. Brzegowy, „Męka i śmierć Mesjasza według pieśni Izajasza o Słudze Jahweˮ, s. 53.
[5] Por. J. Lemański, „Cierpienia «sługi Boga» typem zbawczej Pasji Chrystusaˮ, s. 97-98; R. Krawczyk, „Obraz Mesjasza w Pieśniach o słudze Jahweˮ, s. 110; T. Brzegowy, „Męka i śmierć Mesjasza według pieśni Izajasza o Słudze Jahweˮ, s. 53.
[6] Por. G. Witaszek, „Pieśni sługi Jahwe (Iz 42,1-7; 49,1-7; 50,4-9; 52,13−53,12)ˮ, w: Do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego (Homo Meditans 19) (red. J. misiurek − A.J. Nowak − W. Słomka), Lublin 1998, s. 123.
[7] Por. E. Zawiszewski, „Cierpiący sługa Jahwe (Iz 42,1-7; 49,1-9; 50,4-9; 52,13−53,12)ˮ, s. 56.
[8] Por. W. Tyloch, „Pieśni Sługi Jahwe w drugiej części Księgi Izajasza (Iz 42,1-7; 49,1-9; 50,4-9; 52,13−53,12)ˮ, s. 287-291.
[9] T. Brzegowy, „Męka i śmierć Mesjasza według pieśni Izajasza o Słudze Jahweˮ, s. 61.
[10] Por. J. Lemański, „Sługa JHWH (Iz 53,10-11a) i problem zmartwychwstaniaˮ, s. 47-48.
[11] Por. Ch. Dohmen, „«Wola Pańska spełni się przez Niego» (Iz 53,10). Sługa Jahwe a cierpienie Jezusaˮ, ComP 24/2 (2004), s. 21-25.
[12] T. Brzegowy, „Męka i śmierć Mesjasza według pieśni Izajasza o Słudze Jahweˮ, s. 59.
[13] W. Tyloch, „Pieśni Sługi Jahwe w drugiej części Księgi Izajasza (Iz 42,1-7; 49,1-9; 50,4-9; 52,13−53,12)ˮ, RBL 11/4 (1958), s. 285.
[14] Por. J. Lemański, „Sługa JHWH (Iz 53,10-11a) i problem zmartwychwstaniaˮ, s. 58.
[15] Por. G. Witaszek, „Pieśni sługi Jahwe (Iz 42,1-7; 49,1-7; 50,4-9; 52,13−53,12)ˮ, s. 124.
[16] Por. H. Strąkowski, „Problemy pieśni sługi Jahwe (Iz 42,1-7; 49,1-9; 50,4-9; 52,13−53,12)ˮ, w: Pastori et Magistro. Praca zbiorowa wydana dla uczczenia jubileuszu 50-lecia kapłaństwa Jego Ekscelencji Księdza Biskupa Doktora Piotra Kałwy Profesora i Wielkiego Kanclerza KUL (red. A. Krupa), Lublin 1966, s. 117-121.
[17] Por. J. Homerski, „Syn Człowieczy w wizji proroka Daniela (Dn 7,13-14)ˮ, RTK 32/1 (1985), s. 47; J. Homerski, Księga Daniela. Wstęp − Przekład z oryginału − Komentarz − Ekskursy (Pismo Święte Starego Testamentu, T. 11/2), Poznań 2008, s. 108.
[18] Szerzej na ten temat różnych sposobów interpretacji tej tajemniczej postaci można przeczytać w: J. Homerski, „Syn Człowieczy w wizji proroka Daniela (Dn 7,13-14)ˮ, s. 48-53; J. Homerski, Księga Daniela, s. 189-196; M. Parchem, Księga Daniela. Wstęp − Przekład z oryginału − Komentarz (Nowy Komentarz Biblijny. Stary Testament, T. 26), Częstochowa 2008, s. 474-485.
[19] Por. T. Brzegowy, Prorocy Izraela. Cz. 1 (Academica 14), Tarnów 1999, s. 320; J. Homerski, Księga Daniela, s. 116; M. Parchem, Księga Daniela, s. 471; D. Adamczyk, „Cytaty z Księgi Daniela w Ewangeliach synoptycznychˮ, AK 101 (2009), T. 153, z. 3 (604), s. 533.
[20] Por. W. Beilner, „Syn Człowieczyˮ, w: Nowy leksykon biblijny (red. F. Kogler – R. Egger-Wenzel – M. Ernst; red. nacz. wyd. pol. H. Witczyk), Kielce 2011, s. 711.
[21] Por. H. Langkammer, „Syn Człowieczy w Ewangeliach synoptycznychˮ, w: Mesjasz w biblijnej historii zbawienia, Lublin 1974, s. 329-344; . Homerski, „Syn Człowieczy w wizji proroka Daniela (Dn 7,13-14)ˮ, s. 53.
[22] Por. J. Homerski, „Syn Człowieczy w wizji proroka Daniela (Dn 7,13-14)ˮ, RTK 32/1 (1985), s. 58.
[23] Por. T. Brzegowy, Prorocy Izraela. Cz. 1, s. 321-324; J. Homerski, Księga Daniela, s. 117; M. Parchem, Księga Daniela, 471-472.
[24] Por. D. Adamczyk, „Cytaty z Księgi Daniela w Ewangeliach synoptycznychˮ, s. 533-538.
[25] T. Brzegowy, Prorocy Izraela. Cz. 1, s. 324.
[26] J. Homerski, „Cierpiący Mesjasz w starotestamentalnych przepowiedniach prorockichˮ, s. 40; T. Brzegowy, „Męka i śmierć Mesjasza według pieśni Izajasza o Słudze Jahweˮ, s. 65.
[27] Por. J. McDowell, Przewodnik apologetyczny, Warszawa 22002, s. 195.
[28] Por. A. Socci, Śledztwo w sprawie Jezusa, Kraków 2010, s. 127-128. Pełne zestawienie starotestamentalnych proroctw wraz z ich nowotestamentalnym wypełnieniem autor przedstawił w swojej książce na s. 129-138.
[29] A. Socci, Śledztwo w sprawie Jezusa, s. 144.
[30] B. Pascal, Myśli, nr 526, Warszawa 1989, s. 271. Dowód oparty na spełnionych proroctwach wciąż pozostaje jednym z najważniejszych dowodów wiarygodności chrześcijańskiego orędzia. I to zarówno dla tych, którzy traktują Pismo Święte jako Księgę natchnioną (żydzi i chrześcijanie), jak i dla tych, którzy w oparciu o zasady logiki i źródła historyczne pragną poznać prawdę o Jezusie. Zrealizowane proroctwa wskazują na wiarygodność i spójność Starego i Nowego Testamentu. A. Socci w swojej apologii przytacza argument matematyczny, oparty na metodach statystycznych. Zgodnie z wyliczeniami W. Stoner'a, prawdopodobieństwo spełnienia przez jednego człowieka tylko ośmiu proroctw wynosi 1:1017 (czyli jedynka z siedemnastoma zerami), zaś prawdopodobieństwo spełnienia czterdziestu ośmiu proroctw wynosi 1:10157 (czyli jedynka ze stu pięćdziesięciu siedmioma zerami). A przypomnijmy, że starotestamentowych proroctw mesjańskich jest niemal trzysta! I wszystkie zrealizowały się w życiu Jezusa z Nazaretu! Argument ten pokazuje wyraźnie, że mamy do czynienia z faktem absolutnie wyjątkowym, bez precedensu i po ludzku niewytłumaczalnym (por. A. Socci, Śledztwo w sprawie Jezusa, s. 141-144).
