Psalmista podaje proste i dokładne wymagania. Człowiek, który pragnie wejść do świątyni, by spotkać się z Bogiem powinien mieć „ręce nieskalane i serce czyste” oraz być tym, „kto nie wznosi swej duszy ku marności i nie składa fałszywej przysięgi” (w. 4). Podstawowy warunek mówi o nieskalanych rękach oraz czystym sercu, co oznacza zarówno czystość zewnętrznych uczynków, jak i wewnętrznych poruszeń. W ten sposób został opisany człowiek, który nie ma nic do ukrycia. Można powiedzieć, że czyste ręce i serce wyrażają całą ludzką istotę w jej działaniu i zamiarach, która swoje codzienne życie podporządkowuje Bogu i Jego przykazaniom. Wymaganie co do duszy (hebr. nepeš), która nie „wznosi się ku marności (hebr. šāw’)” oznacza człowieka odrzucającego wszelkie bałwochwalstwo, gdyż jest ono jedynie nicością i marnością (w tym kontekście hebrajski termin šāw’ występuje w następujących tekstach: Ps 31,7; Jr 18,15; Jon 2,9). W świetle dotychczasowych warunków można powiedzieć, że osoba, której całe serce jest miejscem przeznaczonym dla Boga nie będzie przysięgać fałszywie na szkodę swego bliźniego, co postuluje ostatni warunek.

Przedstawiona w ten sposób przez psalmistę postawa moralna czyni pielgrzyma nie tylko dobrze usposobionym, by wejść do świątyni, ale także, by otrzymać tam błogosławieństwo Boga, czyli doświadczyć w tym miejscu Jego zbawczej i miłosiernej miłości[12]. Psalm naucza, że człowiek żyjący w zgodzie z przykazaniami Boga ma udział w Jego błogosławieństwie (hebr. b^erākā(h)) i sprawiedliwości (hebr. ṣ^edāqā(h)): „On otrzyma błogosławieństwo od PANA i sprawiedliwość od Boga, Zbawcy swego” (w. 5). Na zakończenie tej wstępnej liturgii kapłan opisuje prawdziwy lud Boży, dla którego najważniejsze jest „szukanie oblicza Boga”, a to oznacza pełne pasji poszukiwanie wiary: „Takie jest pokolenie tych, co Go szukają, co szukają oblicza Boga Jakuba” (w. 6).