Pierwsze dwa rozdziały Ewangelii wg św. Łukasza określane są często mianem Ewangelii dziecięctwa. Relacjonuje w tej części św. Łukasz wydarzenia z życia Jana Chrzciciela i Jezusa – opisy zwiastowań, narodzeń, dzieje Jezusa po narodzeniu – tzw. czas dziecięctwa, kiedy Jezus w Nazarecie wzrastał w łasce u Boga i u ludzi.

W opinii części komentatorów najstarsza część przekazu Łukaszowego rozpoczynała się, podobnie jak Ewangelia wg św. Marka, od wystąpienia Jana Chrzciciela (Łk 3,1). Wydaje się, iż przekaz o działalności syna Zachariasza następował bezpośrednio po prologu (Łk 1,1-4). Takie uznanie pierwotnej konstrukcji trzeciej Ewangelii pozwala lepiej zrozumieć, formułę wprowadzającą Łk 3,1-2, której zadaniem było osadzenie opisywanych wydarzeń w realiach historycznych. Trzeci rozdział Łukaszowej Ewangelii rozpoczyna się bowiem od wymienienie władców, arcykapłanów. Można odnieść wrażenie, iż dzieło Łukasz dopiero się zaczyna. A przecież wcześniej, w pierwszym i w drugim rozdziale też znajdujemy podobne informacje[2].

Wydaje się, iż Łukasz zredagował najpierw Ewangelię, zaczynając swój przekaz od działalności Jana Chrzciciela (Łk 3,1), następnie dokonał redakcji Dziejów Apostolskich, a dopiero na końcu włączył do Ewangelii narrację dziecięctwa (Łk 1,5 – 2,52). Niewątpliwie fragment Ewangelii wg św. Łukasza, określany mianem Ewangelii dziecięctwa jest zwartą częścią charakteryzującą się jednorodnością tematyczną oraz spójnością kompozycji i stylu. Pierwsze dwa rozdziały Ewangelii św. Łukasza mają budowę symetryczną i posiadają strukturę dramatu składającego się z siedmiu scen. Składają się na nie opisy zwiastowań, narodzeń, nawiedzenia, wydarzenia które mają miejsce w świątyni Jerozolimskiej po narodzeniu Jezusa.