Niewątpliwie chrzest Janowy był chrztem „pokuty na odpuszczenie grzechów” (Mk 1,4; Mt 3,6). Ewangelista Marek i Mateusz podkreślają: „Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy” (Mk 1,5). Kiedy jednak Ewangelista pisze o chrzcie Jezusa stwierdzi: „przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei i przyjął od Jana chrzest w Jordanie” (Mk 1,9). Nie ma zatem żadnej wzmianki, by Jezus wyznawał grzechy. Co więcej, w przekazie św. Mateusza widać, iż Jan powstrzymuje Jezusa: „Jan powstrzymywał Go, mówiąc: «To ja potrzebuję chrztu od Ciebie, a Ty przychodzisz do mnie?» Jezus mu odpowiedział: «Pozwól teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe». Wtedy Mu ustąpił” (Mt 3,13-15). Co więcej ewangelista Mateusz podkreśla: „gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A oto otworzyły się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i przychodzącego na Niego. A głos z nieba mówił: «Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie»” (Mt 3,16-17). Wyraźnie zatem stwierdza, iż Jezus inaczej, niż wszyscy inni przyjmujący chrzest, wszedł do Jordanu, przyjął znak obmycia, natychmiast wyszedł z nieba zaś zstąpił Duch Boży i odezwał się głos ogłaszający, iż Jezus jest umiłowanym Synem Bożym (Mk 1,11; Mt 3,17)[3]. Ewangelista Łukasz zaś całkowicie pomija milczeniem osobę Jana Chrzciciela, stwierdzając jedynie, iż modlący się Jezus przyjął chrzest, że zstąpił na Niego Duch Święty, z nieba zaś rozległ się głos promulgujący, iż Jezus jest umiłowanym Synem Bożym (Łk 3,21-22)[4].

Można zatem uznać, iż powstające kolejno Ewangelie kreśląc wydarzenie chrztu, niejako pomniejszają to wydarzenie, podkreślając bezgrzeszność Mistrza oraz głos dochodzący z nieba, przez co zostaje podkreślone bóstwo Jezusa.