Z czasem, w oparciu o Ps 2,2, ten, z którym wiązano nadzieje i oczekiwania, zaczyna być nazywany Mesjaszem. Słowo to ma pochodzenie aramejsko-hebrajskie (hebr. mašiah). Dla ludzi mówiących po grecku przetłumaczono ten tytuł na ściśle odpowiadające słowo christos – namaszczony albo pomazaniec. Nazwa pochodzi od znanej w Starym Testamencie czynności. Namaszczano oliwą kapłanów (Wj 28,11; Kpł 8,30), królów (1 Sm 10,1; 16,13) i proroków (1 Krl 19,16). Namaszczenie jest symbolem wzięcia namaszczonego w posiadanie przez Ducha Świętego (1 Sm 9,16; 10,1). Człowiek zostaje konsekrowany w tym celu, aby sprawować funkcję namiestnika Boga w Izraelu. Zewnętrzne namaszczenie oznaczało wewnętrzne przepojenie siłą świętości, oddzielenie i opieczętowanie. Człowiek staje się pomazańcem Boga, czyli osobistością, której każdy wierny winien oddawać cześć religijną (2 Sm 24,7.11; 2 Sm 1,14.16). Boskie namaszczenie przeznaczało człowieka do zadań pozostających w ścisłym związku z planami Boga wobec swego ludu. Namaszczenie proroków przez Ducha Bożego ustanawiało ich głosicielami Dobrej Nowiny (Iz 61,1). Czynność ta była także wyrazem upodobania Bożego (Ps 45,8). Dzięki niemu wybrany stawał się przybranym synem Boga. Dlatego był całkowicie pewny Bożej opieki. Buntowanie się przeciw niemu było szaleństwem (Ps 2,2). Bóg bowiem zawsze przyjdzie mu z pomocą, ocali i wywyższy (1 Sm 2,10). W znaczeniu szerszym, metaforycznym, Stary Testament mówi niekiedy o boskim namaszczeniu nawet tam, gdzie wchodzi w grę tylko spełnienie pewnej misji, która zakłada posiadanie daru Bożego. Określenie pomazaniec oznacza w tym wypadku także tego, dzięki któremu Bóg realizuje swoje plany.

Upokorzenie i upadek dynastii Dawida były jednak próbą wiary. Bowiem nadzieje na wskrzeszenie dynastii, ożywione na czas krótki przez Zorobabela, szybko minęły. Poprzednie nadzieje nie znikają całkowicie, ale z czasem sprawca zbawienia zaczyna być także przedstawiany jako prorok. Bardzo często jest ukazywany jako posłuszny i cierpiący Sługa Pański (Iz 49-55). U późniejszych proroków pojawia się nowa postać mesjańska, a mianowicie arcykapłan (Za 4,11-14). Gmina w Qumran oczekuje, podobnie jak autor Księgi Zachariasza (Za 4,11-14), dwu mesjaszów: Mesjasza kapłańskiego, zwanego Mesjaszem Aarona i Mesjasza królewskiego, który będzie synem Dawida – Mesjasza Izraela. Pierwszeństwo ma Mesjasz kapłański. Do Mesjasza-króla będą natomiast należeć sprawy doczesne.