b) Mesjasz

Naród izraelski marzył o pomyślności i zbawieniu. Pierwotnie jednak spodziewano się, że sam Bóg zrealizuje te oczekiwania. Oczekiwano tzw. dnia Pańskiego (Jahwe). Będzie to równocześnie dzień sądu nad narodami (Iz 2,9-22), ale i nad Izraelem (Am 5,18-20). Przyniesie jednak także zbawienie przynajmniej reszcie Izraela. Odtąd Bóg stanie się na zawsze i wiecznie królem. Według późniejszych poglądów, Bóg będzie kiedyś panował nad całym światem z tronu w Jerozolimie (Iz 24,23; Za 14,9.16; Ab 21).

Z czasem pojawia się inna postać, mająca przynieść zbawienie. W oczekiwaniach nawiązuje się do króla Dawida. Będzie to ktoś z rodu tego wielkiego króla. Nadzieja opiera się na obietnicy z Drugiej Księgi Samuela: „On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem” (2 Sm 7,13-14). Bóg przyjmie potomka Dawida za swego syna. Naród izraelski zaczął oczekiwać eschatologicznego władcy, który wznowi dawne królestwo (Iz 11,1; Mi 5,2-4). Będzie to idealny władca, który pod koniec czasów zamknie długi szereg królów i utrwali królestwo Boże na ziemi.

W oparciu o ten tekst pogłębiano obraz eschatologicznego króla. Spodziewano się, że zwycięży nieprzyjaciół ludu Bożego i zaprowadzi królestwo pokoju i sprawiedliwości. Będzie obdarzony nadzwyczajnymi darami i przymiotami, a Jego panowanie będzie miało charakter duchowy i powszechny.