Maryja jest błogosławioną, gdyż żyła także duchem innych błogosławieństw, które Jej Syn zaproponował ludziom w Kazaniu na Górze. Widoczne jest to przede wszystkim w hymnie Magnificat. Zwróćmy uwagę tylko na niektóre szczegóły tej pieśni, aby się o tym przekonać.

Maryja dziękuje najpierw Bogu za to, iż „wejrzał na uniżenie służebnicy swojej” (Łk 1,48). Określa więc siebie jako ubogą. W narodzie wybranym istniała grupa ludzi, których nazywano ubogimi Izraela. Cechowało ich całkowite zaufanie Bogu. Wiedzieli, że to, czego dokonali, ma w Nim swe źródło. Nie mieli wątpliwości, że dobra, które posiadają, są wynikiem błogosławieństwa nieskończenie miłosiernego Stwórcy. Maryja zajmuje pierwsze miejsce wśród tych ubogich Pana. Ma świadomość, że Bóg wejrzał na Nią, wybierając Ją spośród wszystkich kobiet, i podniósł do niezwykłej godności Matki Boga. Tym samym ubogacił Ją darami i przywilejami. Nikogo tak nie wywyższył. A przecież należała do najniższych warstw narodu wybranego. Jeżeli nawet została poślubiona człowiekowi z rodu Dawida, to jednak nie była to najważniejsza rodzina wśród potomków tego wielkiego króla, skoro mieszkała w Nazarecie, a więc w pogardzanej części Izraela.

W Magnificat Maryja sławi Boże miłosierdzie, które tyle razy objawiło się nie tylko w dziejach narodu wybranego, ale także w historii ludzkości. Za te przejawy Bożego miłosierdzia umie dziękować, ale pamięć o nich, a przede wszystkim pamięć o tym, co Stwórca uczynił Jej osobiście, rodzi w Niej potrzebę okazywania innym miłosiernej miłości. Jedynym powodem nawiedzenia Elżbiety była, wypływająca z miłości, Jej subtelność i głęboka wrażliwość na potrzeby innych ludzi. Mogła się tłumaczyć, że do domu Elżbiety jest bardzo daleko; że to nie jest dla Niej ktoś najbliższy; że to przecież człowiek stary, nikomu już właściwie niepotrzebny; że przecież to Ona jest wielka i ewentualnie do Niej powinna przyjść Jej krewna. Maryja nie zawahała się jednak, ale podjęła długą wędrówkę.

Szczególnie autor trzeciej Ewangelii świadczy o tym, iż Maryja od samego początku, odkąd pojawia się na kartach Pisma Świętego, żyła duchem błogosławieństw, które Jezus uczynił konstytucją nowego porządku.