Bogacz i Łazarz (Łk 16,19-31)

Prawo i Prorocy

Przypowieść o bogaczu i Łazarzu winna uzmysłowić nam, iż bezpośrednio po śmierci dokonuje się definitywna, sprawiedliwa ocena Boga, po niej zaś nagroda lub kara. Jednakże rzeczą o wiele ważniejszą jest tu przedmiot tej oceny. Patrząc na bogacza i Łazarza może jednak powstać pytanie, co stało u podstaw sądu Bożego nad nimi? Dlaczego biedak otrzymał nagrodę, zaś bogacz został ukarany? Czy sam fakt ubóstwa jednego i nadmiernego bogactwa drugiego już wystarcza? Bogactwo, posiadanie było przecież w tradycji starotestamentalnej uważane za zewnętrzny przejaw Bożego błogosławieństwa, zaś ubóstwo często za dowód Bożego przekleństwa.

Warto zwrócić uwagę, iż w przypowieści Jezus dwukrotnie podkreśla znaczenia Prawa i Proroków. W natchnionych słowach Pisma Świętego Bóg ukazuje człowiekowi drogę do życia i szczęścia wiecznego. Tymczasem słowa bogacza, lekceważące znaczenie Prawa, ujawniają rzeczywiste jego nastawienie do Bożych przykazań. Stąd też można wnioskować, iż to lekceważenie Prawa, nie postępowanie w duchu wskazań proroków jest przyczyną jego potępienia.

Przedmiotem sądu Bożego stało się zatem nie tyle bogactwo jako takie i nędza, co stosunek do dóbr ziemskich, do człowieka i Boga. Podobnie jak ów bogacz został ostatecznie potępiony, taki sam los czeka każdego, kto opierając się na bogactwie, cały sens życia widzi w używaniu go egoistycznie.