Chrystus - prawdziwy Człowiek w wierze Kościoła starożytnego

Apokryfy jako źródło wiedzy o życiu Chrystusa

Z teologicznego punktu widzenia, czyli tylko dla samej wiary, informacje o życiu Chrystusa zawarte w ewangeliach były wystarczające. Natomiast dla zaspokojenia czystej ludzkiej ciekawości, czy też prostej pobożności, było to zdecydowanie za mało. Przecież większość lat spędzonych w Nazarecie zostało całkowicie w ewangeliach pominięte, albo bardzo skrótowo potraktowane. Nawet niektóre z epizodów tam opowiedzianych domagały się wytłumaczenia, czy też szerszego przedstawienia: np. historia narodzenia Chrystusa. Niby jest ona opowiedziana, ale w tych ewangelicznych relacjach więcej jest elementów teologicznych, niż historycznych faktów. Te braki wnet zaczęto uzupełniać. Pojawiły się pisma, najczęściej  anonimowych autorów, gdzie uzupełniano historię Jezusa Chrystusa. Często podpisywano je imionami tych apostołów, po których nie pozostały żadne pisma, albo imionami osób występujących w pismach kanonicznych. Pisma te nazwano później apokryfami.

Autorzy tych pisma, często kierując się dobrymi intencjami, opisywali zwłaszcza te wydarzenia z życia Chrystusa, które budziły największe zainteresowanie. Być może w niektórych przypadkach korzystali z jakichś zapomnianych później źródeł, może z krążących i przekazywanych ustnie opowiadań, po części legend, a w dużej mierze spisywali własne fantazje. Im apokryf powstawał później, tym takich fantazji zawiera więcej. Autorzy apokryfów naśladowali styl pism kanonicznych, a więc ewangelii, listów apostolskich. To utrudniało odróżnienie pism apokryficznych od kanonicznych, a więc tych aprobowanych przez Kościół.