Objawienie tajemnicy Ducha Świętego dokonało się w osobie i działalności Jezusa z Nazaretu. Czy można spróbować odtworzyć drogę, którą przebyli pierwsi uczniowie zanim wyrazili swoje poznanie słowami: „Wierzę w Ducha Świętego”?

Myślę, że jest to do pewnego stopnia możliwe. Otóż Apostołowie i ci, którzy szli za Jezusem mieli doświadczenie mocy Jego nauczania i mocy Jego czynów. Odkrywali więc, że w osobie i przez osobę Jezusa z Nazaretu działa Duch Boży. Oczywiście wtedy jeszcze nie pojmowali tego Ducha działającego w życiu Jezusa jako Ducha Świętego w naszym dzisiejszym rozumieniu. Później na to doświadczenie nałożyły się słowa Jezusa z Wieczernika, w których obiecuje On uczniom Pocieszyciela, Ducha Prawdy, który przyjdzie do nich dopiero po Jego odejściu. Co więcej, to Jezus Go pośle. „Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was” (J 16,7). Następnym krokiem, który wykonali Apostołowie, – jak możemy się domyślać – było osobiste doświadczenie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy (por. Dz 2,1-4). Jezus po swoim odejściu spełnił obietnicę. Uczniowie zostali „napełnieni Duchem Świętym”, jak czytamy w Dziejach Apostolskich. Duch nimi zawładnął jak to obserwowali w życiu Jezusa. Otrzymali Jego moc, której wyrazem było głoszenie Ewangelii z mocą i potwierdzanie tego orędzia czynami dokonywanymi w imię Jezusa (por. Dz 2,14-41; 3,1-11). W ten sposób „odkryli” Ducha Świętego, jako kogoś, kto jest osobą i to osobą inną niż Ojciec i inną niż Syn, chociaż ściśle z Ojcem i Synem złączoną. Jednym z elementów tego procesu było uświadomienie sobie, że ten Duch ma własne imię: Pocieszyciel, Duch Prawdy. Możemy się także domyślać jak ważną rolę w tej drodze wiary Apostołów odegrała Maryja, Matka Jezusa, dzieląc się z nimi swym osobistym doświadczeniem (por. Łk 1,26-38). Dlatego w pewnym momencie jako wspólnota uczniów Jezusa z Nazaretu stwierdzili: „Wierzymy w Ducha Świętego”.