Co działo się potem?

W miarę jak wzmacniała się wiara, doświadczenie działania Ducha Świętego w ich życiu się pogłębiało. Dzięki darowi Ducha Świętego potrafili głębiej wniknąć w tajemnicę osoby, życia i dzieła Jezusa Chrystusa. To doświadczenie działania Ducha, który – zgodnie z obietnicą Jezusa – poprowadził ich „do całej prawdy” sprawiło, że w tym świetle zaczęli także głębiej odczytywać całe starotestamentalne objawienie się Boga. Odkryli, że ten Duch, którego otrzymali i który pozwolił im lepiej poznać tajemnicę osoby Jezusa, działał już w całym poprzedzającym Jego przyjście okresie, który zaczęto postrzegać jako okres obietnic i przygotowania. Odkryli stwórcze, uświęcające i dające poznanie działanie Ducha Bożego, Ducha Świętego, już w Starym Testamencie. Jego obecność i działanie widzieli zwłaszcza w akcie stworzenia oraz w działalności proroków. Jego ślad odkrywali także w dziele uświęcenia całego Ludu i poszczególnych wybranych.

Wtedy też do imion, którymi zainspirowani nauczaniem Jezusa zaczęli nazywać Ducha Świętego, czyli Pocieszyciel, Duch Prawdy, dodali jeszcze inne rodzące się z ich refleksji nad tajemnicą obecności i działania Ducha Świętego w życiu pierwszego Kościoła. W Listach św. Pawła Duch Święty jest więc nazywany Duchem Pana, Duchem Chrystusa oraz Duchem przybrania za synów.