Stwórcze działanie Ducha Bożego
Obecność i działanie Ducha Świętego w Starym Testamencie.
Jakie zatem konsekwencje płyną z faktu, że Bóg obdarował człowieka „duchem”, którego wyraża hebrajski termin „ruach”?
Starotestamentowi autorzy uczą, że dar ducha (hebr. rûaḥ), dzięki któremu możliwe było życie w sensie biologicznym (hebr. nešāmā(h)) pochodzi od samego Boga i do Boga należy: „Duch (hebr. rûaḥ) Boga mnie stworzył, ożywiło mnie tchnienie (hebr. nešāmā(h)) Wszechmocnego” (Hi 33,4). Człowiek obdarowany przez Boga duchem po prostu żył, odczuwając głód (Prz 27,7), pragnienie (Jr 31,25), będąc zdolnym do uczuć i pożądań (Pwt 2,20; 21,14). Dzięki temu, że człowiek miał w sobie ducha życia (hebr. rûaḥ ḥajjîm) mógł mówić o życiu swego ducha, który stanowił centrum jego osobowego życia, gdzie skupiała się cała sfera uczuć, a także zdolność kierowania nimi. Zgodnie z przekonaniem natchnionych autorów Starego Testamentu człowiek dzięki darowi ducha (hebr. rûaḥ) żyje jako istota myśląca, wolna, która potrafi podejmować decyzje (Rdz 41,38), co z kolei absolutnie odróżnia go od zwierząt.
