Gdy tylko wskazani przez Mojżesza ludzie doświadczyli wpływu Ducha Bożego, zaczęli prorokować, czyniąc wiarygodnym swoje uczestnictwo w misji całego szeregu duchowych przywódców narodu wybranego: „A kiedy duch (hebr. rû^aḥ) na nich spoczął (hebr. nû^aḥ), zaczęli prorokować” (Lb 11,25). Otrzymany przez starszyznę Izraela dar Ducha Bożego uzewnętrznił się przede wszystkim w umiejętności przewodzenia narodem, gdyż wybrani przez Mojżesza Izraelici odtąd pomagali mu nie tylko rozwiązywać różnorakie sprawy dotyczących pobytu na pustyni, ale jednocześnie dzielili z tym wielkim przywódcą odpowiedzialność moralną za to, co jeszcze wydarzy się w drodze do ziemi obiecanej. Warto w tym kontekście dopowiedzieć, że Mojżesz wcale nie odczuwał, że został w jakiś sposób pozbawiony z powodu niezwykłej interwencji Boga otrzymanego wcześniej daru ducha. Wręcz przeciwnie, jak podaje Księga Liczb, Mojżesz wyraził pragnienie, by wszyscy Izraelici mogli posiadać Ducha Bożego, wyrażającego się w tym przypadku w darze proroctwa: „Oby tak cały lud PANA prorokował! Oby PAN udzielił (hebr. nātan) mu swojego ducha (hebr. ʼet-rûḥô)!” (Lb 11,29). Mojżesz pod koniec swojego życia prosił Boga o wyznaczenie swojego następcy, by społeczności narodu wybranego „nie była jak stado owiec bez pasterza” (Lb 27,17). Wtedy Bóg polecił Mojżeszowi ustanowić nowym przywódcą Izraela Jozuego „człowieka obdarzonego duchem mądrości (hebr. rû^aḥ ḥokmā(h))”, gdyż, jak wyjaśnia Księga Powtórzonego Prawa, „Mojżesz włożył na niego ręce” (Pwt 34,9). Jozue, podobnie jak Mojżesz jest przykładem przywódcy, w którym mieszka Duch Boży, uzdalniający wybranych przez Boga ludzi do przewodzenia wybranemu narodowi.