Takich oporów nie mają już prorocy działający podczas wygnania babilońskiego i po jego zakończeniu. Przemawiają oni i działają jako „natchnieni przez Ducha” (por. np. Iz 61,1; Za 7,12; 2 Krn 15,1; 20,14; 24,19-20). Prym wśród nich wiedzie Ezechiel, w którego doświadczeniu zrehabilitowany został charakterystyczny dla pierwotnego profetyzmu element ekstatyczny  (por. Ez 3,12; 8,3; 11,1.24; 14,26; 37,1; 43,5). Przekonanie o wpływie „Ducha Bożego” na słowo proroków było również obecne w judaizmie hellenistycznym oraz wśród rabinów. Także z perspektywy Nowego Testamentu nie ulega wątpliwości, że prorocy „nie działali z własnej inicjatywy, lecz podlegali inspiracji i kierownictwu Ducha Świętego” (por. 2 P 1,21).

A zatem, choć prorocy cały czas mieli świadomość działania Ducha Bożego i doświadczali Jego wpływu w swojej posłudze, to jednak mówili o tym z pewną rezerwą. Ten ich ambiwalentny stosunek do „natchnienia prorockiego” łatwiej nam zaakceptować, gdy spróbujemy postawić się w ich sytuacji. Podobnie jak starotestamentowi prorocy, również każdy z nas pragnie doświadczać asystencji Ducha Świętego w swoim życiu i prosi o nią na modlitwie, zwłaszcza gdy staje przed koniecznością dokonania ważnego wyboru czy podjęcia kluczowej decyzji. Cieszymy się, gdy doznajemy „natchnienia” pochodzącego od Ducha Świętego. Ale też podobnie jak starotestamentowi prorocy nie chcemy, by utożsamiano nas z pewnymi osobami, które zachowują się w sposób wysoce niekonwencjonalny – jakby istotnie były pod wpływem, ale niekoniecznie ducha (por. zachowanie Saula w 1 Sm 19,24) – i przez to bardziej niż na określenie „natchnionych” zasługują na miano „nawiedzonych”. Stąd też nie powinien nas dziwić ambiwalentny stosunek proroków do bycia określanym jako „działającymi pod wpływem ducha”, co w danym czasie i miejscu mgło być rozumiane w sposób pejoratywny, a więc raczej jako „bycie nawiedzonym”, niż „bycie natchnionym”.