Czym skutkowało będzie „wylanie Ducha Bożego na lud wybrany”?

Hagiograf nie tylko przekazał w imieniu Jahwe obietnicę „wylania Ducha Bożego”, ale także określił konkretne przejawy i skutki Jego obecności wśród ludu wybranego. Obejmują one: „prorokowanie”, „śnienie snów” oraz „doświadczanie widzeń”. Wszystkie te fenomeny są charakterystycznymi dla ruchu prorockiego sposobami otrzymywania i komunikowania objawienia (por. Rdz 15,1; 20,3-6; 28,12; 31,11; 37,5; Lb 12,6-8; 1 Sm 3,1; 10,9-10; Iz 6; Jr 1,11-13; Ez 7,26; 12,22; Dn 7,1-14; 8,1; Oz 12,11; Am 7,1.4.7; Za 1,7). Dzięki nim dana osoba wchodziła w bezpośredni kontakt z Jahwe, poznawała ukryte tajemnice dotyczące zbawienia, stając się następnie dla innych wyrazicielem i przekazicielem woli Bożej.

Kiedy Joel mówi, że w nowym ludzie wybranym powszechny będzie dar proroctwa, to nie chodzi mu ani o upoważnienie do nauczania wewnątrz Izraela, ani o wyposażenie w dary niezbędne do podjęcia działalności misyjnej wśród ludów pogańskich. Prorok chce raczej powiedzieć, że przez dar Ducha Bożego wszyscy ludzie będą pozostawać w bezpośrednim kontakcie z Bogiem. A zatem „Wylanie Ducha Bożego na wszelkie ciało” oznacza nowe życie w Bogu i z Bogiem.

Mojżesz, prototyp wszystkich proroków, który sam napełniony był „Duchem Bożym” i tego Ducha przekazał poprzez ryt nałożenia rąk siedemdziesięciu starszym Izraela, wypowiedział w tym kontekście znamienne życzenie, które okazało się proroctwem: „Oby tak cały lud Jahwe prorokował! Oby mu Jahwe dał swego Ducha!” (Lb 11,29). Według Joela to właśnie proroctwo Mojżesza zacznie się realizować na początku czasów ostatecznych.