Wraz z Zesłaniem Ducha Świętego realizuje się nowy sposób poznania Boga i możliwość nowej relacji z Nim. Nowotestamentowa nauka o Duchu Świętym jako zasadzie i przyczynie sprawczej więzi chrześcijanina z Bogiem czy Jezusem Chrystusem (J 7,37-39; Rz 5,5; 8,23-26; 1 Kor 6,11; Tt 3,5-7) ma swój starotestamentowy fundament właśnie w analizowanym tekście Księgi Joela. Spełnieniem tego proroctwa o równości wszystkich ludzi wobec Boga jest społeczność chrześcijańska, w której zgodnie z nauką św. Pawła: „nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety” (Ga 3,28).

Podobnie jak proroctwa mesjańskie odczytujemy w całej pełni poprzez zbawcze dzieło Chrystusa, tak też starotestamentowe proroctwo o „Dniu Pańskim” oraz związanym z nim „wylaniem Ducha Bożego” realizuje się w sposób chrystologiczny: „Dzień Jahwe” staje się „Dniem Syna Człowieczego”. Patrząc z perspektywy Nowego Testamentu na zapowiedzi zawarte w Księdze Joela można zauważyć, że „wylanie Ducha Bożego na wszelkie ciało” poprzedza „Dzień Pański” i rozpoczyna czasy eschatologiczne. Spełnienie się omawianego dziś proroctwa oznacza, że żyjemy już w czasach ostatecznych.