Szatan porównywany jest tutaj do uzbrojonego mocarza. Jezus posłużył się słownictwem dobrze wówczas znanym. Zarówno On sam, jak i Jego przeciwnik są wojownikami. To, co rozgrywa się między człowiekiem a szatanem, przypomina walkę. Przypowieść o dworze mocarza, który jest strzeżony, ale staje się przedmiotem łupu, ma tym, którzy potrafią patrzeć, otworzyć oczy na to, że Chrystus, przez wypędzanie złych duchów, wyrywa ludzi z mocy szatana. Z tego zaś wynika, że już uprzednio go związał (por. Mt 12,29). Związanie szatana było oczekiwane jako zdarzenie czasów ostatecznych (por. Ap 20,1 i nast.). Skoro się to już zdarzyło, w takim razie nadszedł mesjański czas zbawienia.

Jezus wykazuje, że może wypędzać szatana mocą wyższą od tej, którą ma sam szatan. Władza ta może pochodzić „z góry”, a mianowicie od Ducha Bożego. Stąd objawienie się tej potęgi duchowej jest dowodem, że królestwo Boże już wkroczyło w historię ludzką.