Spotkanie z Chrystusem nie zmierza ku temu, aby podkreślić rzeczywistość zmartwychwstania. Zjawienie się Jezusa jest opisane niezwykle wstrzemięźliwie. Uczniowie natychmiast Go rozpoznali i adorowali. Chrystus jest już obecnie w chwale niebieskiej i dlatego jest stale adorowany. Św. Łukasz, a także św. Jan, kładą nacisk na rzeczywistość zjawień Zmartwychwstałego. Opisują pewne gesty Jezusa w stosunku do uczniów. Tymczasem św. Mateusz koncentruje całą uwagę na gwałtownym wtargnięciu Jezusa w życie niewiast czy uczniów. Apostołowie uznają Go, zaledwie się pojawił. Nie musi udowadniać swej tożsamości. Nacisk położony jest natomiast na misję apostolską. Mamy więc tutaj dwa typy ujęcia zmartwychwstania: jeden biograficzny o charakterze apologetycznym, a drugi apokaliptyczny, akcentujący chwalebną rzeczywistość. Ten drugi ma charakter teologiczny. Wynika z tego, że w pierwotnym Kościele były dwie próby wypracowania chrystologii. Zdawano sobie bowiem sprawę, że nie można w pełni ująć tajemnicy zmartwychwstania. Nas interesuje obecnie tylko typ apologetyczny.

W poleceniu Jezusa, skierowanym do uczniów, znajdują się trzy elementy: moc, rozkaz i zapewnienie o obecności Jezusa.