Moc, jaką Chrystus otrzymał

W wersecie 18 mamy uroczystą formułę wprowadzającą przemówienie („przemówił tymi słowami”). W ten sposób Ewangelista pragnie podkreślić niezwykły charakter słów, które nastąpią. Zanim jednak Jezus wyda polecenie, motywuje je powszechną władzą otrzymaną od Ojca. Użyty czasownik w stronie biernej („Dana … jest”) jest próbą uniknięcia wymawiania imienia Boga. Egzegeci powszechnie twierdzą, że widać tutaj także bezpośredni wpływ Księgi Daniela w tłumaczeniu greckim. Wizja z Dn 7,14 inspirowała św. Mateusza. W tym zaś wersecie starotestamentalnym autor natchniony zapowiada, iż władza nad wszystkimi narodami zostaje powierzona Synowi Człowieczemu, który będzie rządził przez całą wieczność. „Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie” (Dn 7,14).

Wersja św. Mateusza różni się jednak nieco od wersji Księgi Daniela. Ostatni opis ma charakter poetycki, a natomiast tekst Ewangelisty sprowadza wszystko do prostego opowiadania, w którym ważną rolę odgrywają słowa wszelka władza (= pełnia władzy). Pierwszy autor zaznacza, że władza Syna Człowieczego będzie wieczna. Natomiast św. Mateusz podkreśla jej pełnię i uniwersalizm. Rozciąga się na cały kosmos. Słowa niebo i ziemia są określeniami całego kosmosu (por. Mt 5,18; 6,10). Sens tej wypowiedzi możemy zrozumieć w świetle Mt 11,25, gdzie Bóg jest nazwany „Panem nieba i ziemi”.