Duch Święty kontynuatorem dzieła Jezusa

„Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie” (J 14,16-17).

Jezus nie wyjaśnia precyzyjnie działania Ducha Świętego. Zatrzymajmy się na dwóch określeniach: Paraklet i Duch Prawdy. Tylko autor czwartej Ewangelii nazywa Ducha Świętego Parakletem (= Parakletos). Określenie to pochodzi od czasownika, który oznacza: dawać dobre rady, napominać, zachęcać. Termin Paraklet zawiera i wyraża ideę skutecznej pomocy, wstawiennictwa, obrony, a nawet oskarżenia (J 16,8-11). Chodzi także o przewodnika, pomocnika, opiekuna słabych. Może znaczyć pocieszyciel, choć to ostatnie nie wynika z pism Janowych.

W Starym Testamencie oraz w judaizmie znana jest koncepcja pomocników w dziele zbawienia (hebr. peraqlit) oraz orędowników przed trybunałem Bożym (Mojżesz, Jozue, Eliasz). W żydowskich przedstawieniach sądu w niebie aniołowie pełnią rolę oskarżycieli lub obrońców, np. Michał jest obrońcą Izraela. Słowo paraklet stanowi więc tu odpowiednik naszego terminu adwokat, którego nie było w sensie ścisłym u Żydów, albo chodzi o obrońcę czy rzecznika, nie wyłączając idei orędownika przed trybunałem Ojca. Najlepszym tłumaczeniem wydaje się określenie orędownik (rzecznik).

Zaskakuje słowo inny w omawianej zapowiedzi zesłania Parakleta. Zwróćmy uwagę na Jezusa. Jego zadaniem było uwielbienie Ojca (por. J 7,18; 8,50.54). Dlatego nazwany jest Parakletem: „Jeśliby nawet kto zgrzeszył, mamy Rzecznika (Parakleton) wobec Ojca – Jezusa Chrystusa sprawiedliwego” (1 J 2,1). Działanie Ducha Świętego będzie podobne do działania Syna. Będzie Jego kontynuacją po odejściu do Ojca, ale będzie także stale udzielał uczniom miłości Boga, która wynika ze zbawczej śmierci Chrystusa. W takim ujęciu Duch Święty jest miłością pojmowaną jako dar. Kiedy uobecni się On we wspólnocie, będzie ona czuła, że jest kochana przez Ojca.