Rola Ducha w życiu Jezusa

Księga Dziejów Apostolskich jest pismem, które ukazuje nam działalność pierwotnego Kościoła. Nie jest to jednak opowieść li tylko kronikarska. Św. Łukasz opowiada wydarzenia dotyczące pierwotnej wspólnoty, ale opowiada je po to, żeby przekazać najgłębsza prawdę o Kościele: jaka jest jego tożsamość, co należy do jego istoty, czym on jest, jaka jest jego misja i zadanie w świecie. Istotną częścią owej prawdy o Kościele jest objawienie roli Ducha Świętego. To dzięki Duchowi Kościół zaistniał, dzięki Duchowi chrześcijanie mogą tworzyć wspólnotę, a przede wszystkim dzięki Duchowi Kościół może kontynuować dzieło, które na ziemi zapoczątkował Jezus: być przestrzenią zbawienia i narzędziem głoszenia Dobrej Nowiny.

Gdy w dzień Pięćdziesiątnicy św. Piotr przemawia do Żydów zgromadzonych „z wszystkich narodów pod słońcem“ zaznacza, że Duch Święty został wylany przez zmartwychwstałego Jezusa i jest to wypełnieniem obietnicy Ojca: „Wyniesiony na prawicę Boga, otrzymał od Ojca obietnicę Ducha Świętego i zesłał Go, jak to sami widzicie i słyszycie“ (2,33-34). Odnosząc się do tego wersetu można zaryzykować stwierdzenie, że autor Dziejów Apostolskich napisał ową księgę przede wszystkim po to, aby ukazać fakt, że dzieła, które dokonał Bóg przez Jezusa w czasie Jego ziemskiej działalności są kontynuowane w czasie Kościoła, a dzieje się to dzięki obecności Ducha Świętego. Stąd tak wielki akcent jaki św. Łukasz kładzie na obecność Ducha Świętego w swojej Ewangelii oraz niezwykle częste wskazywanie obecności i działalności Ducha w czasie misji Kościoła.