Świadectwo w mocy Ducha

Jak już jednak zostało wspomniane, nim Duch Święty został w ostateczny sposób wylany na Kościół najpierw trzeba dostrzec jego wielką rolę w starym przymierzu, a następnie w działalności Jezusa, który to fakt mocno akcentuje św. Łukasz w swoim dziele (Łk-Dz).

W trzeciej Ewangelii autor wspomina Ducha Świętego siedemnaście razy, z czego aż trzynaście razy termin ten pojawia się w pierwszych czterech rozdziałach. Można więc powiedzieć, że – w Ewangelii św. Łukasza – Duch Święty odgrywa zasadniczą rolę u początków dziejów Jezusa.

Rzeczywiście Łukaszowa Ewangelia dziecięctwa jest prawdziwym objawieniem Ducha Świętego. On już w łonie matki napełnia Jana Chrzciciela (Łk 1,15) i sprawia, że prorocko przemawiają ci, którzy stają się pierwszymi świadkami Nowego Testamentu: Elżbieta (Łk 1,41), Zachariasz (Łk 1,67), Symeon (Łk 2,25-27). Dzięki Niemu Maryja poczęła i zrodziła Słowo (Łk 1,35). Z Nim Jezus rozpoczyna swoją misję (Łk 4,18) i idzie z Nim (w Jego obecności) przez całą publiczną działalność (Łk 4,1.14; 10,17.21). W chwili swojej śmierci oddaje Ducha Ojcu (Łk 23,46) a opuszczając ten świat Zmartwychwstały zapowiada Go Apostołom jako „obietnicę Ojca” (Łk 24,49). Jezus zapowiedział też swoim uczniom, że w czasie modlitwy otrzymuje się dar Ducha Świętego (Łk 11,13),  a Duch da „wymowę i mądrość” świadkom, którzy będą wykonywać pracę misyjną (Łk 21,15; por 12,11-12). Co ciekawe, to właśnie trzeci ewangelista podkreśla w specyficzny sposób rolę Ducha Świętego zstępującego na Jezusa na początku Jego publicznej działalności pisząc, że Duch zstąpił na Jezusa w „postaci cielesnej niby gołębica (gr. somatikō eidei)” (Łk 3,22), co odróżnia ten tekst od Markowego, gdzie nie ma mowy o cielesności. Gdy więc św. Łukasz akcentuje rolę Ducha Świętego szczególnie w pierwszych rozdziałach swojej ewangelii, chce powiedzieć, że to właśnie Duch odgrywa kluczową rolę w przygotowaniu Jezusa do wypełnienia Jego misji i do jej przeprowadzenia. Wszystko to pozostaje w harmonii z wizją, którą odnajdujemy w Dziejach Apostolskich, gdzie najpierw Duch Święty jest ukazany jako Ten, dzięki któremu Ewangelia może być głoszona aż po krańce świata.