Trzykrotnie w Pierwszym Liście do Koryntian św. Paweł na określenie „darów Ducha” używa jeszcze innego słowa, terminu pneuma.

Słowo pneumata pochodzi od greckiego pneuma – duch. W tekście Pierwszego Listu do Koryntian słowo to występuje trzykrotnie w liczbie mnogiej, a zatem dosłownie „duchy”, ale tłumaczone jest jako „dary duchowe”. W dwunastym rozdziale wymieniając liczne dary, Paweł pisze również o darze „rozpoznawania duchów” (1Kor 12,10). Dalej zaś stwierdza, iż adresaci listu są „żądni darów duchowych” (1Kor 14,12). Ucząc zaś o konieczności porządku na zgromadzeniach liturgicznych z całą mocą podkreśla „dary duchowe proroków niechaj zależą od proroków” (1Kor 14,32). We wszystkich tych miejscach na określenie darów duchowych Paweł używa terminu „pneumata” czyli dosłownie „duchy”. Pamiętać jednak trzeba, że dla Apostoła wszystkie dary są darami jednego Ducha. Paweł nie wierzył bowiem w istnienie wielu „dobrych duchów”, ale w jednego Ducha. Podkreśla to formułami: „ten sam Duch”, „według tego samego Ducha”, „w jednym Duchu” (1 Kor 12,4.8-11).

Dla Pawła dusza chrześcijanina to przestrzeń, w której – dzięki Duchowi Bożemu – to co ludzkie i to co boskie, łączy się w życiu człowieka. Dzięki duchowi prorocy formułują wypowiedzi w swojej duszy. Prorocza wypowiedź zainspirowana Duchem Bożym zależy od osoby mówiącej i musi być słuchana przez innych członków wspólnoty.